Μετά τις ιταλικές εκλογές τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο πρόεδρος του ακροδεξιού ισπανικού κόμματος Vox, Σαντιάγο Αμπασκάλ είχε επαινέσει την «ομόσταυλή» του Τζόρτζια Μελόνι για τη νίκη της, λέγοντας ότι «έδειξε το δρόμο για μια περήφανη, ελεύθερη Ευρώπη που αποτελείται από κυρίαρχα έθνη».
Δέκα μήνες αργότερα και ενόψει των εκλογών που πραγματοποιούνται στην Ισπανία την Κυριακή, η μεταφασίστρια πρωθυπουργός της Ιταλίας ανταπέδωσε τη χάρη, συμμετέχοντας αιφνιδιαστικά σε εκλογική εκδήλωση του ισπανικού ακροδεξιού κόμματος, στις 13 Ιουλίου στη Βαλένθια. Η Μελόνι υπογράμμισε μάλιστα «τον μεγάλο δεσμό» που ενώνει το νεοφασιστικό κόμμα της με το Vox, εκφράζοντας την ελπίδα ότι το κόμμα του Αμπασκάλ «θα έχει σημαντικό ρόλο στην επόμενη κυβέρνηση».
Κάτι που μάλλον προεξοφλούν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, που δείχνουν ότι η ακροδεξιά θα μπορούσε να αποδειχθεί καθοριστική για τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης της Ισπανίας με επικεφαλής το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα του Αλμπέρτο Νούνιεθ Φειχό.
Ο ηγέτης του Λαϊκού Κόμματος διαβεβαίωσε ότι δεν θα συμμαχήσει με το Vox, λέγοντας ότι «δεν είναι καλός σύμμαχος και θα προκαλούσε περιττή ένταση».Τι θα κάνει όμως αν «τα κουκιά δεν βγαίνουν αλλιώς;»
Πολλοί στο Λαϊκό Κόμμα ντρέπονται να συμμαχήσουν με τον Αμπασκάλ. «Ωστόσο, εάν μια συμμαχία με το Vox είναι ο μόνος τρόπος για να αναλάβει Λαϊκό Κόμμα την κυβέρνηση, τότε η συμφωνία θα γίνει», λέει ο Τόνι Ρόντον, καθηγητής στο London School of Economics και δημιουργός της πλατφόρμας DecidirBcn, η οποία μέσω μιας δοκιμής επιτρέπει στους αναποφάσιστους ψηφοφόρους να βρουν το κόμμα που πλησιάζει περισσότερο τις ιδέες τους.
«Τα δυο κόμματα είναι πολύ μακριά σε πολλά θέματα, αλλά έχουν ήδη δείξει σε τοπικό επίπεδο ότι είναι πρόθυμοι να βρουν συμβιβασμούς για να φτάσουν στην εξουσία». Άλλωστε, σήμερα τα δυο κόμματα συγκυβερνούν σε 11 από τις 17 αυτόνομες κοινότητες της Ισπανίας.
Η συγκυβέρνηση της ακροδεξιάς με κεντροδεξιές δυνάμεις δεν είναι πλέον πρωτόγνωρη σε όλη την Ευρώπη, αλλά κινδυνεύει να γίνει ο κανόνας.
Η ακροδεξιά κερδίζει έδαφος είτε αναλαμβάνοντας ρόλο συγκυβερνήτη στην εξουσία, είτε εισάγοντας και επιβάλλοντας με επιτυχία τις ιδέες της στην πολιτική αρένα. Οπως λέει ο Ζιλ Ιβαλντί, ερευνητής του CNRS στο Γαλλικό κέντρο πολιτικών ερευνών Sciences Po, «όταν μιλάμε για την ακροδεξιά, υπάρχει η τάση να θεωρούμε λίγο βιαστικά για ένα ”κύμα” μετά από μια ή δύο εκλογικές νίκες στην Ευρώπη. Σήμερα, ωστόσο, είναι σαφές ότι μπορούμε να σημειώσουμε ότι το κύμα αυτό επεκτείνεται και εδραιώνεται σε όλη την Ευρώπη».
Τα αναχώματα μεταξύ της συντηρητικής δεξιάς και της ακροδεξιάς καταρρέουν, όπως συμβαίνει σε αρκετές χώρες.
Ο Μάνφρεντ Βέμπερ, ο ηγέτης του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, «φλερτάρει» στη Ρώμη στο πλευρό της Μελόνι, η οποία δεν είχε παραλείψει να συγκινήσει πολλούς Ευρωπαίους εκλεγμένους αξιωματούχους.
Οι ευρωεκλογές του 2024 θα γίνουν στις αρχές του επόμενου Ιουνίου και αναμένεται τα κόμματα της ακροδεξιάς να αυξήσουν τη δύναμή τους στο νέο Ευρωκοινοβούλιο απο 130 έδρες σήμερα, στις 180.
Δυστυχώς, η εισαγωγή των ακροδεξιών ιδεών στην ευρωπαϊκή πολιτική αρένα μπορεί πλέον να γίνεται χωρίς ντροπή και να οδηγεί σε συμφωνίες συνασπισμού και αφομοίωση των αιτημάτων της άκρας δεξιάς από άλλα κόμματα του δημοκρατικού τόξου.
