Ζέστη και στρίμωγμα κάνουν πιο αφόρητο το βαγόνι κι από αμπρί. Ποιος είναι, όμως, ο εχθρός σε τούτη τη γη; Στην καρδιά των Αθηνών, στην καρδιά του θέρους, με συνωστισμό χωρίς κλιματισμό. «Η εφίδρωση βάρβαρος βασανιστής, που δεν τελειώνει την ανάκριση αν δεν αποσπάσει ομολογία». Τι ταλαιπωρία! Τα τελευταία χρόνια η ίδια ιστορία: ασυνήθιστα υψηλή θερμοκρασία.
Φάτσες απελπισμένες, λαχανιασμένες. Η μετακίνηση είναι εφιαλτική. Προφανώς, δεν βγήκαμε σεργιάνι στο αθηναϊκό καλοκαίρι. Άλλος για δουλειά, άλλος για το σπίτι, κουρασμένοι, σε κίνηση αργή.
Τι ανησυχείς; Τα μέτρα αυτοπροστασίας να τηρείς. Με τη λογική της ατομικής ευθύνης απορείς; Η ζέστη κυλάει προς τα κάτω. Προς τους κάτω. Σε αυτούς που μένουν σε τσιμεντένιες γειτονιές-αποθήκες θερμότητας, που χρησιμοποιούν τα μέσα μεταφοράς, που προσβλέπουν σε λίγη δροσιά έξω από σπίτια-κουτιά. Τα πάρκα ξέχνα τα. Τις μέρες που από τις υψηλές θερμοκρασίες θα επιβαρυνθείς, η Περιφέρεια Αττικής σφραγίζει ξανά το πάρκο Τρίτση, το Πεδίον του Άρεως, τον λόφο Φινοπούλου και το Αττικό Άλσος.
Επικαλείται «προληπτικούς λόγους αποφυγής απώλειας ανθρώπινης ζωής και κακόβουλων ενεργειών».
Το λουκέτο αναγορεύεται σε αντιπυρική πολιτική. Το κλείσιμο περιγράφει την παραίτηση από την προστασία ακόμη και τόπων στο κέντρο της Αθήνας.
Σκέψεις ρουτίνας. Ζέστη, υγείας κλέφτης. Και σταματάς. Και προχωράς. Κι αγκομαχάς. Τον Εμπειρίκειο μήνα δεν νταγιαντάς. ΆΛΛΗ μία ημέρα, κατά την οποία «ο πλανήτης μας ερράγη, ως νά ήτο κρυστάλλινον σκεύος. Αλλά καί ραγισμένος ο δυστυχής, εξακολουθεί νά στρέφεται περί τόν ήλιον. Αυτό θά πη συναίσθησις καθήκοντος». (Η ζέστη, 1/10/1927, Τ. Μωραϊτίνης)
Το δικό μας καθήκον να φτιάξουμε ένα άλλο καλοκαίρι. Τι παραπάνω απ’ ό,τι φέτος ή πέρσι ή το 2021; Σαν να μην έγινε. Σαν να μην. Και τελικά τι έγινε πραγματικά; Το περιβαλλοντικό μητρώο μας πλύθηκε κανονικά.
