«Η Ελλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας». (Σύνταγμα της Ελλάδας, άρθρο 28, παρ. 3.)
Όσο πιο εκτεταμένες είναι οι αρμοδιότητες που παραχωρούνται σε έναν διεθνή οργανισμό (π.χ. στην Ευρωπαϊκή Ένωση), τόσο μειώνονται αντίστοιχα οι εξουσίες του κράτους. Η εγκατάλειψη εθνικής κυριαρχίας στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η βάση της Συνθήκης της Ρώμης.
Με τα μνημόνια η χώρα δέχθηκε περιορισμούς στην ελεύθερη άσκηση της οικονομικής της πολιτικής, με αντάλλαγμα τη χρηματοδότησή της. Συνεπώς, περιόρισε κατά το μέρος αυτό την κυριαρχία της.
Ορισμένες χώρες είναι «περισσότερο κυρίαρχες» από άλλες και επ’ αυτού δεν χρειάζονται συστάσεις μεγάλες.
Σημαίνουν τούτα τα τέσσερα δεδομένα ότι η εθνική κυριαρχία είναι «μία σχετική έννοια»; Η κίνηση είναι έννοια σχετική, μαθαίναμε στη Φυσική. Δηλαδή ένα σώμα λέμε ότι κινείται όταν αλλάζει θέσεις ως προς ένα σύστημα αναφοράς που θεωρούμε ακίνητο.
Η εθνική κυριαρχία είναι πολύ συγκεκριμένη, συνεπώς και η ενδεχόμενη απομείωσή της. Επομένως, τι θα πει «ότι οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί ενδεχομένως, ναι, να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης»;
Θα διαπραγματευθούμε π.χ. τις λεγόμενες γκρίζες ζώνες; Από την ατζέντα που επιχειρεί επί χρόνια να επιβάλει μονομερώς η Τουρκία διαφοροποιείται μόνο η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
«Καμία υποχώρηση που δεν πρέπει να γίνει δεν θα γίνει», καθησυχάζει ο υπουργός Επικρατείας. Καμία υποχώρηση στη «μεγάλη διαφορά», τον «πυρήνα της διαφοράς» ή τη «μοναδική διαφορά»; Μιλάμε για τελείως διαφορετική φορά, προτού καν βουτήξουμε στα βαθιά νερά.
