Μια κατάφορτη στιγμή, όσο το κλικ της φωτογραφικής μηχανής. «Ένα κοιμισμένο λεπτό, μακρόσυρτο, στην ίδια λάμψη την αλαφρογέννητη στου γερο-φόβου το χιλιοσκότεινο κάτεργο μη στέργοντας το ίδιο στασίδι». Παραμιλώ κι ας είμαι σε γραφείο δροσερό. Παρατηρώ ένα πακέτο 28 φωτογραφιών στην Εurokinissi της 13ης Ιουλίου με τίτλο «Εργάτες στον ήλιο». Σε αντίθεση με την ταινία «Κορίτσια στον ήλιο», δεν υπάρχουν φολκλορικά στοιχεία, καμία άψογη σκηνοθεσία, ούτε λαμπερή και καθαρή φωτογραφία. Κανείς δεν βρέθηκε να πει «Στάσου, νερό» ή απλώς «Στάσου». Κανείς αρμόδιος-αναρμόδιος.
Ο Μεγάλος Περίπατος (;) με τα αναιμικά, εξόριστα δέντρα, δεν μπορεί να περιμένει, σε μία Αθήνα τόσα χρόνια ταλαιπωρημένη; Όταν διαπρέπει ο ήλιος ο μαχαιροβγάλτης στα ξηλωμένα βάθια, θα στήσουμε παλάτια; Όταν φλέγεται ο δρόμος, όταν εξαϋλώνονται μέσα στο καμίνι άνθρωποι και κτίσματα;
Η ανάγκη, που κάνει τους ανθρώπους ευάλωτους, είναι το πρόβλημα και φωτίζεται από τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Στον «Κοκκινογένη» ήταν το κρύο. «Οι μισοί ασθενείς μου έρχονται με πνευμονία, γιατί δούλεψαν ώρες στη βροχή, με βήχα γιατί όργωναν στο κρύο και δεν μπορώ να τους κρατήσω, γιατί αν δεν δουλέψουν θα πεινάσουν. Στην ουσία, η ασθένειά τους είναι η φτώχεια».
«Δεν μπορεί να γίνει τίποτε αν δεν πάρουμε ένα δυνατό καθαρτικό αλήθειας. Το ψέμα απ’ όλες τις μεριές είναι ένας τρομαχτικός βραχνάς επάνω μας και μας γαγγραινιάζει». Ο καύσωνας μας πειράζει;
Μας πειράζει όταν χλομιάζει των εργαζομένων η προστασία. Μας πειράζει σε αβίωτες πόλεις. Πλάι στο κύμα η διαμαρτυρία έχει σχόλη. Αναστέλλονται οι έγνοιες, οι αδικίες, τα παράπονα, οι φόβοι.
Στις αμμουδιές όλα ευπρόσδεκτα είναι και όλα ξεχνιούνται. Το άγριο μεσημέρι, η άπνοια, ο κόσμος, ο ιδρώτας, τα συμπυκνωμένα γεγονότα, οι νυσταλέες δράσεις και οι κλονισμένες αντιδράσεις, οι ξεχαρβαλωμένες προφάσεις, οι παραπαίουσες θέσεις και οι ανέλεγκτες υποθέσεις.
