Στην πολιτική όλα χρειάζονται τον χρόνο τους και τη σωστή στιγμή τους. Υπό αυτή την έννοια, Ελλάδα και Τουρκία δεν θα μπορούσαν να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων βρισκόμενες επί μήνες σε παράλληλες -σχεδόν ταυτόχρονες- προεκλογικές περιόδους. Οι εκλογές απαιτούν αποστάσεις ασφαλείας μεταξύ «αντίπαλων» κρατών, ώστε ο πολιτικός λόγος να ακούγεται όσο το δυνατό λιγότερο προς τα έξω, αλλά να παραμένει ηχηρός προς τα έσω «εξυπηρετώντας» το εθνικό ακροατήριο.
Μόλις, όμως, τα φώτα των εκλογών έσβησαν και οι ηγέτες των δύο χώρων ανανέωσαν τις κυβερνητικές τους θητείες, έχοντας καθαρό μυαλό επιχείρησαν έναν νέο κύκλο εποικοδομητικού διαλόγου. Ήδη η Τουρκία έδωσε το στίγμα της από τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους, κατεβάζοντας τους τόνους της προκλητικότητας, δίχως φυσικά να αλλάζει τις θέσεις της. Ο Ερντογάν δήλωσε ότι επιθυμία του είναι να κάνει φίλους και όχι εχθρούς, δημιουργώντας χώρο επαναπροσέγγισης της Ελλάδας που με πράες, σταθερές, λογικές και μετρημένες θέσεις επιμένει στις δίκαιες επιδιώξεις της.
Χρόνος δόθηκε αρκετός και η στιγμή δείχνει κατάλληλη ώστε το κλίμα στα ελληνοτουρκικά, που ήδη άλλαξε προς το θετικό, να ανοίξει ένα νέο παράθυρο ουσιαστικού και ειλικρινούς διαλόγου. Βέβαια, ο Ερντογάν, αισθανόμενος πλέον ισχυρός και έχοντας την κυβερνητική του θητεία μπροστά, άρχισε να στρέφεται γενικότερα προς τη Δύση. Ήρε το απαγορευτικό για την είσοδο της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, πιθανώς να κέρδισε υπό όρους τα F-16, έθεσε στο τραπέζι των διεκδικήσεων την είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε., φέρεται να διεκδικεί και χρηματοδότηση της οικονομίας του από τις ΗΠΑ, ενώ έλιωσε τον πάγο με την Ελλάδα.
Ο Ερντογάν δείχνει να βιάζεται, και αυτό αξίζει προσοχής…
