Η χώρα στις 25 Ιουλίου του 1987 κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης με τους νεκρούς να έχουν φτάσει ήδη τους 300, οι νεκροθάλαμοι των νοσοκομείων είχαν γεμίσει, ακόμη και στα ψυγεία των βαγονιών του ΟΣΕ αναζητήθηκε λύση. Αν άκουγες το όνομά σου στα τηλεοπτικά δελτία για να επικοινωνήσεις με την αστυνομία, ήξερες ότι κάποιος δικός σου έπεσε θύμα της θερμοκρασίας -που ακόμη και το βράδυ δεν έπεφτε κάτω από τους 30 βαθμούς- σε συνδυασμό με το νέφος και τα υποτυπώδη μέτρα προστασίας, ανεμιστήρες, βρεγμένες πετσέτες ή στην μπανιέρα με νερό, όπου υπήρχε, καθώς οι διακοπές υδροδότησης, όπως και ηλεκτροδότησης, ήταν συχνές.
Από τις 19 έως και τις 27 Ιουλίου πύρωναν τα διαμερίσματα. Εννέα μερόνυχτα θέριζε η λάβρα 1.300 ανθρώπους, από τους οποίους οι 1.115 στην Αττική, αν και δύο μετεωρολόγοι της εποχής αναθεωρούν επί τα χείρω τη στατιστική.
Είκοσι χρόνια μετά, το καλοκαίρι του 2007, μπορεί η θερμή εισβολή σε δύο δόσεις Ιούνιο και Ιούλιο να έφθασε αθροιστικά τις 20 ημέρες, με μέγιστες έως 45-46 βαθμούς Κελσίου, αλλά στη μνήμη έμειναν οι φονικές πυρκαγιές, ενώ το 2010, που εφλέγετο ο δρόμος και ο μνημονιακός κόσμος, είχαμε και τον δεύτερο μεγαλύτερο σε διάρκεια καύσωνα, μετά το 1998, 13 αυγουστιάτικων ημερών.
Οι δύο μεγάλοι καύσωνες του 2021, οι οποίοι είχαν διάρκεια 11 ημερών ο καθένας, έσπασαν του Κελσίου τα φρένα.
Ο στρατηγός «Κλέων» φέρνει πράματα πυρωμένα. Ζόρικο το λιοπύρι γι’ αυτούς που τους έλαχε το λόττο της ασθένειας ή της ανέχειας, για όσους αφήνονται να δουλεύουν κάτω από τον ήλιο-θριαμβευτή με τέτοια θανατηφόρα διαύγεια, για τις ευαίσθητες ομάδες πληθυσμού. Δοκιμασία για τον κρατικό μηχανισμό.
Ένας «Κλέων» οιωνός-λέων. Η κλιματική κρίση πανθομολογείται πλέον. Δεν αντιμετωπίζεται με γκρίνια ή ευχές.
