Το καλό νέο είναι πως ο Μάνφρεντ Βέμπερ ξέκοψε τη συζήτηση για συνεργασία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος με την AfD την ακροδεξιά «Εναλλακτική για τη Γερμανία», που ανεβαίνει ραγδαία στις δημοσκοπήσεις αφήνοντας πίσω πια το SPD του καγκελαρίου Σολτς. «Είναι ο εχθρός», είπε, «και απέναντι στον εχθρό υψώνουμε τείχη προστασίας».
Το κακό νέο είναι πως η συζήτηση αυτή άνοιξε. Και άνοιξε σε σοβαρή βάση: Έναν χρόνο πριν από τις ευρωεκλογές άνοιξε ατζέντα συνεργασίας δεξιάς και ακροδεξιάς στο Ευρωκοινοβούλιο, με προξενητή τον Σαλβίνι (της ιταλικής Λέγκα και της συγκυβέρνησης με τη Μελόνι) και με την ευγενή αρωγή της Μαρίν Λεπέν.
Το ακόμη χειρότερο νέο είναι πως αυτή η ατζέντα νομιμοποιείται ραγδαία, ύπουλα και υπόγεια κάτω και πέρα από τα «τείχη προστασίας». Από τα προάστια του Παρισιού και τη Θουριγγία του εκλογικού θριάμβου της AfD έως τα κεντρο-ορεινά έδρανα του ελληνικού Κοινοβουλίου το αυγό του φιδιού σκάει μύτη με θόρυβο και βάζει στον δημόσιο διάλογο θέματα που θα θεωρούσαμε διά παντός λυμένα: Από τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ έως τις θεωρίες περί «αγέννητου παιδιού» και περί μεταναστών που «μας κλέβουν τις δουλειές και τις ζωές».
Δεν είναι αντισυστημικοί, δεν είναι περιθώριο και δεν είναι απομονωμένοι. Είναι επικίνδυνοι. Και το ακόμη πιο επικίνδυνο είναι πως το δημοκρατικό τόξο αποκηρύσσει τους ίδιους αλλά συζητά την ατζέντα τους είτε γιατί ψηφοθηρεί, είτε γιατί αδυνατεί να παραγάγει πειστική πολιτική αντιπρόταση.
Δεν υπάρχει πολύς χρόνος. Δώδεκα μήνες πριν από τις ευρωεκλογές, σε 24 από τα 27 Κοινοβούλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχουν ακροδεξιά κόμματα. Στη Σουηδία υπάρχει διακυβέρνηση με την ανοχή της ακροδεξιάς. Εάν οι ακροδεξιοί φθάσουν τα ποσοστά των σοσιαλδημοκρατών, τότε το νέο δίπολο απειλεί να είναι εκείνο της δεξιάς ακροδεξιάς. Η μεγάλη παγίδα απέχει πια μόνον ένα βήμα και αφορά και την Ελλάδα. Δεν είναι λιγότερο επικίνδυνοι και δεν είναι γραφικοί οι «δικοί μας» ακροδεξιοί. Είναι εικόνα από το (ζοφερό) μέλλον μας…
