Ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε έλεγε ότι «η παραφροσύνη και η τρέλα είναι η εξαίρεση στους ανθρώπους σε ατομικό επίπεδο, αλλά στις μάζες, στα έθνη, στα κόμματα και στις εποχές είναι κυρίαρχη».
Για να δούμε πόσο δίκιο έχει ο Νίτσε, ας αναλογιστούμε για παράδειγμα, τον τρελό ενθουσιασμό με τον οποίο ξεκίνησε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμο. Μια σύγκρουση για την οποία οι πρωταγωνιστές της εποχής «μετάνιωναν» που δεν είχε υπάρξει ποτέ πριν. Και ας προκάλεσε τέσσερις φορές περισσότερους, θανάτους, από όλους τους προηγούμενους.
Ο Β’ Παγκόσμιος πήγε διαφορετικά, αλλά ακόμη και τότε είχε αναπτυχθεί ένας μαζικός ενθουσιασμός για τον πόλεμο, που προκλήθηκε κυρίως από την προπαγάνδα των Ναζιστικών και φασιστικών καθεστώτων.
Σήμερα, με τον πόλεμο στην Ουκρανία να εξελίσσεται χωρίς ορατό τέλος, βλέπουμε τους πρωταγωνιστές, επισήμως τουλάχιστον, να είναι «ενθουσιασμένοι». Από τη μία πλευρά η Δύση εξοπλίζει συνεχώς το Κίεβο και αρνείται να κάθε ιδέα διαπραγμάτευσης για να μπει ένα τέλος, έστω και με επώδυνους συμβιβασμούς. Και ας είναι οδυνηρές οι εισαγόμενες επιπτώσεις του πολέμου στην οικονομία και την κοινωνία.
Από την άλλη, η Μόσχα κραδαίνει συνεχώς την πυρηνική απειλή. Η «φωνή» του Πούτιν, Ντμίτρι Μεντβέντεφ λέει άλλωστε ότι οποιοσδήποτε πόλεμος μπορεί να τερματιστεί γρήγορα, είτε με την υπογραφή μιας συνθήκης ειρήνης είτε με τη χρήση πυρηνικών όπλων.
Ο Λουίζι Ζόγια, παγκοσμίου φήμης ψυχαναλυτής και πρώην πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Αναλυτικής Ψυχολογίας, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Η τρέλα που γράφει ιστορία». Ο διάσημος Ιταλός ψυχαναλυτής μιλά για ένα συλλογικό σύνδρομο, που ονομάζει «Mad»- από το αγγλικό ακρωνύμιο Mutually Assured Destruction (Αμοιβαία εξασφαλισμένη καταστροφή). Αλλά επίσης και από τη λέξη «Mad», δηλαδή «τρέλα», στα αγγλικά.
Αρχικά, ο όρος ξεκίνησε ως «Mad 1», για να περιγράψει την ισορροπία του τρόμου που κυριαρχούσε στον λεγόμενο Ψυχρό Πόλεμο. Όταν δηλαδή τα αμερικανικά και σοβιετικά πυρηνικά όπλα ήταν τόσο ισχυρά που ήταν αναπόφευκτο να βρεθεί μια συμφωνία για την αποφυγή της καταστροφής.
Υπήρχε ακόμη και η διαβόητη «κόκκινη γραμμή» μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον για να συνομιλήσουν τηλεφωνικά οι υπερδυνάμεις ώστε να αποφευχθεί μια πρώτη πυρηνική επίθεση και τα επακόλουθα αντίποινα, έστω και λόγω παρεξήγησης!
Σήμερα, βλέπουμε την «Mad 2» να έχει κυριεύσει τα μυαλά των πρωταγωνιστών του πολέμου. Γι` αυτό με ανακούφιση διαβάσαμε την αποκάλυψη του αμερικανικού δικτύου NBC ότι υπήρξαν μυστικές επαφές μεταξύ Ρώσων και Αμερικανών πρώην και νυν αξιωματούχων για να τεθούν οι βάσεις των διαπραγματεύσεων, προκειμένου να τερματιστεί ο πόλεμος. Υποθέτοντας ότι η είδηση είναι αληθινή, δείχνει ότι κάτι κινείται.
Οι πρώην αξιωματούχοι ανήκουν βέβαια στο «βαθύ κράτος», αλλά μετράνε κι ας μην φαίνονται. Είναι όργανα πίεσης, κατεύθυνσης για τις Κυβερνήσεις. Πάντα χρειάζονται και ακούγονται. Και να πιέζουν. Για να συνεννοηθούν οι διάφοροι τρελοί.
