Στον απόηχο του διπλού σοκ της δεινής εκλογικής ήττας και της αποχώρησης του Αλέξη Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται την επόμενη περίοδο να αναδείξει νέα ηγεσία.
Πρόκειται για μια διεργασία που για άλλα κόμματα, εντός και εκτός Ελλάδας, θα χαρακτηριζόταν μάλλον συνηθισμένη, αλλά στην περίπτωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης φαντάζει Γολγοθάς. Την ώρα, λοιπόν, που ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να έχει πέσει «στα βαθιά» θα ήταν χρήσιμο να υπογραμμισθούν τέσσερις άξονες που χαρακτηρίζουν τις «κανονικές» εκλογικές διαδικασίες και επιλογές στα περισσότερα σύγχρονα κόμματα.
Ο αριθμός των υποψηφίων. Η αντιπαράθεση μεταξύ δύο ή περισσότερων υποψηφίων αυξάνει το ενδιαφέρον του κοινού, φέρνει τα επίδικα ζητήματα στο προσκήνιο και προσδίδει «αέρα νικητή» στον νέο ή τη νέα αρχηγό. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν θα έπρεπε να φοβάται, αλλά αντίθετα να επιδιώκει τις πολλές υποψηφιότητες.
Το ζήτημα του χρόνου. Οι εκλογικές διαδικασίες και διαβουλεύσεις δεν μπορούν να είναι ατέρμονες. Συνήθως τα κόμματα αλλάζουν ηγεσία μετά από αρνητικές εξελίξεις (εκλογικές ήττες, θάνατοι ηγετών, διασπάσεις) και αυτό τα αναγκάζει να κινητοποιηθούν για να ανατρέψουν το αρνητικό μομέντουμ. Συνεπώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τον χρόνο με το μέρος του. Άλλωστε, γρήγορα δεν σημαίνει αναγκαστικά και βιαστικά.
Φυσιογνωμία. Τα σύγχρονα κόμματα εξουσίας είναι πολυσυλλεκτικά και απευθύνονται εξ ορισμού σε ευρύ τμήμα του ιδεολογικού και πολιτικού φάσματος. Ως εκ τούτου, οι προτροπές για «επιστροφή στις ρίζες» ή για «ταύτιση με το Κέντρο» αποτελούν δύο εκδοχές της ίδιας συνταγής αποτυχίας.
Οργάνωση. Το πολιτικό άστρο και η δημοτικότητα του Αλέξη Τσίπρα κάλυψαν το διαχρονικό οργανωτικό έλλειμμα του ΣΥΡΙΖΑ, με τα αρνητικά αποτελέσματα να είναι περισσότερο από εμφανή. Υπό τις παρούσες συνθήκες το σχέδιο για την οργάνωση του κόμματος δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια από τις κορυφαίες διακυβεύσεις της εσωκομματικής διαμάχης.
