Ως εργαζόμενη μητέρα με δύο παιδιά παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη συζήτηση γύρω από το νεοσύστατο υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας. Με το ίδιο ενδιαφέρον την παρακολουθούν άλλοι συνάδελφοι που δεν έχουν παιδιά. Το εάν αντιλαμβάνεσαι πόσο κρίσιμα είναι για την ευημερία μιας κοινωνίας η συνοχή, η καταπολέμηση των ανισοτήτων και της ακραίας φτώχειας, η στήριξη νέων ζευγαριών, η διασφάλιση ίσων ευκαιριών για όλα τα παιδιά, δεν εξαρτάται από το εάν έχεις ο ίδιος επιλέξει να νυμφευθείς ή να τεκνοποιήσεις. Έχει να κάνει με το εάν είσαι συνειδητοποιημένος, ενεργός πολίτης. Οικογένεια έχουμε, άλλωστε, όλοι.
Το να κατανοείς πόσο σημαντική είναι η καταγραφή των δημογραφικών προκλήσεων (όχι με φοβικό, παρωχημένο τρόπο και ερωτήματα βγαλμένα από μια άλλη εποχή, όπως το «εγώ πότε θα γίνω μάνα;», αλλά με το βλέμμα στο μέλλον), να αντιλαμβάνεσαι τον αντίκτυπο που έχουν στην οικονομία και την κοινωνία, δεν απαιτεί πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης, αλλά απλή λογική.
Τα ηνία του νέου υπουργείου αναλαμβάνει η Σοφία Ζαχαράκη, μια γυναίκα, η οποία έχει εργαστεί επί χρόνια ως εκπαιδευτικός, έχει, μεταξύ άλλων, εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο πρόγραμμα IVLP (International Visitor Leadership Program), ως υπότροφος του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ και έχει διατελέσει υφυπουργός Παιδείας.
Για κάποιους οι γνώσεις, η εμπειρία, η ψήφος των πολιτών, δεν ήταν αρκετά. Γιατί; Γιατί είναι «άγαμη και άτεκνη». Θα ξεστόμιζε άραγε κανείς αντίστοιχη «μομφή» για έναν άνδρα υπουργό; Μάλλον όχι.
Δεν χρειάζονται πολλά για να εξηγήσει κανείς πως η επίθεση στην κ. Ζαχαράκη δεν είναι μόνο σεξιστική, αλλά και εντελώς άστοχη. Το είπε πολύ απλά μια άλλη ικανή συνάδελφός της: «Λες και για να γίνει κανείς υπουργός Τουρισμού πρέπει να είναι πιλότος ή ναυτικός για το Ναυτιλίας» έγραψε η Δόμνα Μιχαηλίδου. «Σκληρή δουλειά, γνώσεις, πείσμα και ενσυναίσθηση» χρειάζονται. Και γερό στομάχι, να συμπληρώσουμε εμείς.
