O βίος της νέας κυβέρνησης Μητσοτάκη ξεκινά με ιδανικές πολιτικές συνθήκες σε μια δύσκολη πραγματικότητα.
Οι ιδανικές συνθήκες ορίζονται από το αποτέλεσμα της κάλπης της Κυριακής: Πολιτική κυριαρχία της Ν.Δ. με άνετη αυτοδυναμία, με θηριώδη διαφορά από την αξιωματική αντιπολίτευση, με πλήρη ρευστοποίηση της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς και με μια κατακερματισμένη Βουλή που δεν μπορεί να ορθώσει εμπόδια στη διακυβέρνηση.
Η δύσκολη πραγματικότητα ορίζεται από το τέλος εποχής του άφθονου (πανδημικού) ευρωπαϊκού χρήματος, από το γεγονός πως παρά την αύρα της «επιστροφής στην κανονικότητα», η Ελλάδα παραμένει 26η και προτελευταία οικονομία στην Ευρώπη σε αγοραστική δύναμη, και από τη χαμηλή εξωστρέφεια. Οι επενδύσεις αναλογούν ακόμη μόνον στο 14% του ΑΕΠ έναντι ευρωπαϊκού μέσου όρου 23% και το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών παρέμεινε πέρσι στο 9,4%. Κοινώς, η μεταμνημονιακή Ελλάδα παραμένει μια οικονομία βασισμένη στην κατανάλωση και τις εισαγωγές και, δη, σε περιβάλλον αβέβαιης αναπτυξιακής δυναμικής. Το ΔΝΤ προβλέπει ρυθμό ανάπτυξης μόλις 1,5% από το 2024 και μετά και η Κομισιόν είναι οριακά πιο αισιόδοξη βάζοντας τον πήχη της αύξησης του ΑΕΠ για την επόμενη χρονιά στο 1,9%.
Όπερ σημαίνει ότι, για να διαψευστούν ΔΝΤ και Κομισιόν και να επιτευχθεί ο κυβερνητικός στόχος για ρυθμούς ανάπτυξης 3% -ο οποίος αποτελεί και προϋπόθεση για τις μισθολογικές αυξήσεις που υποσχέθηκε προεκλογικά η Ν.Δ.-, χρειάζεται ένα αναπτυξιακό άλμα. Στο δομικό ερώτημα πώς θα έρθει αυτό το άλμα ο καθηγητής του ΠΑ.ΠΕΙ. Μιλτιάδης Νεκτάριος έδειξε την οδό της τόλμης.
Έδειξε την οδό της επαναβιομηχάνισης και της εξωστρέφειας, με δημιουργία εξαγωγικών επιχειρήσεων μεγάλης κλίμακας, με κίνητρα συγχωνεύσεων και εξαγορών από το Ταμείο Ανάκαμψης και με μοντέλο «ένα προς 10»: Τουλάχιστον 10 από τις υφιστάμενες επιχειρήσεις συγχωνεύονται σε μία, ήτοι από τις 700.000 μικρές επιχειρήσεις που υπάρχουν σήμερα μένουν 70.000 μεγαλύτερες, ισχυρότερες και διεθνώς ανταγωνιστικές.
Ένας κόσμος επιχειρηματικών clusters μπορεί, με προφανώς άλλους όρους, να φέρει καλύτερους μισθούς, όπως μπορεί να φέρει και τη μείωση της φοροδιαφυγής. Το έτερο όμως αναπάντητο ερώτημα είναι εάν οι ιδανικές πολιτικές συνθήκες μπορούν να κάνουν την κυβέρνηση να αναλάβει και το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται η εν λόγω οδός της τόλμης…
