Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) έχει συστήσει στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αποσύρουν τα μέτρα στήριξης. Το ίδιο προτρέπει ο ΟΟΣΑ, το ίδιο και η ΕΚΤ και φυσικά περισσότερο απ’ όλους το ίδιο το Βερολίνο. Τελευταία ήρθε η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (ΒΙS) που έκανε λόγο για δημοσιονομική σταθεροποίηση.
Ένας όρος πιο politically correct. Γιατί η επιστροφή στις πολιτικές λιτότητας τρομάζει. Η ιστορία όμως επαναλαμβάνεται. Δεν αρκεί μόνο η άκρως αυστηρή νομισματική πολιτική που δοκιμάζει τις αντοχές των οικονομιών, θα χρειαστεί και η συνδρομή των κυβερνήσεων είτε με αύξηση φόρων είτε με μείωση δαπανών. Σαφώς και μπαίνουμε σε νέα εποχή.
Πώς μπορεί όμως να γίνει ελεγχόμενα η σύνθλιψη της ζήτησης και η ύφεση μιας οικονομίας; Τόσο όσο χρειάζεται. Και μετά πώς βγαίνεις από όλο αυτό; Διότι, όπως τελικά έχουμε καταλάβει, η όποια κρίση έχει έναν και μοναδικό αποδέκτη, τον καταναλωτή, τον δανειολήπτη και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αφού οι χρηματοοικονομικές αγορές μπορούν και «αυτοθεραπεύονται».
Υπάρχουν βεβαίως και οι παράπλευρες απώλειες του ίδιου του συστήματος. Η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Δημοσιονομικού Ελέγχου της Γερμανίας προειδοποίησε ότι η Μπούντεσμπανκ μπορεί να χρειαστεί «ένεση» κρατικών κεφαλαίων, για να καλύψει τις απώλειες από το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ.
Τον Μάρτιο, η γερμανική κεντρική τράπεζα ανακοίνωσε ότι είχε δεχτεί πλήγμα 1 δισ. ευρώ από τα ομόλογα που έχει στον ισολογισμό της, λόγω του αντίκτυπου των υψηλών επιτοκίων.
Το όλο πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο όταν διαπιστώνεις ότι κάποιοι είναι εντελώς αποκομμένοι από την πραγματικότητα. Για του λόγου το αληθές, τα τρία στα τέσσερα ανώτατα στελέχη επιχειρήσεων πιστεύουν ότι η ευημερία του εργατικού δυναμικού τους βελτιώθηκε την ώρα που πολλοί εργαζόμενοι παλεύουν με χαμηλά επίπεδα ευημερίας και βλέπουν την υγεία τους να επιδεινώνεται, σύμφωνα με την Deloitte και το Workplace Intelligence.
Και το πιο εύλογο ερώτημα, πώς ακριβώς υπολογίζεται η ευημερία; Και το ακόμη πιο δύσκολο ερώτημα, πώς επιτυγχάνεται για όλους; Σίγουρα όχι με το «τελευταίο μίλι της σύσφιγξης της νομισματικής πολιτικής», που θα είναι και το πιο επίπονο…
