Βαρεθήκατε; Με την κορυφαία δημοκρατική διαδικασία; Η αλήθεια είναι ότι η μακρά προεκλογική περίοδος -επί της ουσίας από την αρχή του έτους- κούρασε. Ο μεγάλος περίπατος του πρωταγωνιστή δεν μπορεί να κρυφτεί. Αυτός διαγωνιζόμενος και κριτής; «Τι θα γίνει στην αντιπολίτευση, θα χρειαστεί χρόνο. Μας υποχρεώνει να είμαστε και αντιπολίτευση του εαυτού μας».
Τι είναι πάλι αυτό; Θα είναι και μέσα και έξω από τον ρόλο τους; Κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε ένα πακέτο; Στην Ελλάδα όπου οι βουλευτές είναι σαν προγραμματισμένες μηχανές; Ναι, εκφράζουν το έθνος (άρθρο 51, παράγραφος 2 του Συντάγματος) και όχι το κόμμα, και «έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση» (άρθρο 60, παράγραφος 1).
Όταν οι αρχηγοί το επιτρέπουν. Ο κυνικός το βρίσκει λογικό, αφού «εάν θέλετε να πετύχετε στην πολιτική, μη δίνετε ελευθερία στη συνείδησή σας». Δίνετε αδιαμαρτύρητα τη συναίνεσή σας.
Τι είναι πάλι αυτό; Πάρτι χωρίς ποτό. Γιατί μήπως είναι «κανονικό» να στήνονται κάλπες, για να δούμε πόσα κόμματα θα πάρουν 3,1%;
Τους άκουγα να πασχίζουν να χωρέσουν το σύμπαν σ’ ένα σχήμα και χάθηκα στις βεβαιότητές τους. Κρίμα. Σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία και η Δημοκρατία δεν αισθάνεται πολύ ωραία, τους άκουγα να ισχυρίζονται πως έχουν λύσεις και οι απλοϊκές φόρμουλες δεν άντεχαν σε συγκρίσεις.
Τηγανητές πέτρες οι προεκλογικές συζητήσεις. Δεν χορταίνεις και με τα βότσαλα μένεις. Πιπιλίζεις, όπως το νέο φαγητό δρόμου στην Κίνα, τις πέτρες με σάλτσα σκόρδου και πιπεριές, και απορρίπτεις.
Πέτρες για τον πολίτη οι χαμηλοί μισθοί, οι πενιχρές συντάξεις, η ακρίβεια, οι ελλιπείς υπηρεσίες υγείας, η ακριβή παιδεία…
Κάπως έτσι φθάνουμε στον τερματισμό και δεν ξέρουμε πού θα βρεθούμε μετεκλογικώς με τα επιμελώς ασαφή των εξουσιαστικών μηχανισμών.
