Η κλεψύδρα μιας νέας κυβερνητικής τετραετίας θα αρχίσει να μετρά την επομένη των εκλογών της 25ης Ιουνίου κι αν κάποιοι θεωρούν ότι ο χρόνος θα αποδειχθεί επαρκής για την κάλυψη των ανεκπλήρωτων δίκαιων προσδοκιών του μέσου πολίτη, μάλλον σφάλλουν.
Το διάστημα που χάθηκε τα τελευταία 15 χρόνια δείχνει δυσαναπλήρωτο. Πολλά έμειναν πίσω λόγω της μακράς και σκληρής μνημονιακής περιόδου, της βάρβαρης πανδημίας, της ακραίας πληθωριστικής κρίσης.
Βέβαια, στο πεδίο της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας υπήρξαν σημαντικά βήματα κατά την τετραετία που πέρασε, όπως και για τον εκσυγχρονισμό του Δημοσίου, όμως στο μεσοδιάστημα ένα εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα αφέθηκε στην… τύχη του. Η καθημερινότητα του πολίτη.
Σήμερα, ο Έλληνας πολίτης συνεχίζει να ζει τον δικό του Γολγοθά. Χαμηλοί μισθοί, πενιχρές συντάξεις, υψηλός πληθωρισμός, ακρίβεια, κάκιστο κυκλοφοριακό, ελλιπείς νοσοκομειακές υπηρεσίες, χαώδη χρονοβόρα δικαιοσύνη, ακριβή παιδεία (κατά τα άλλα δημόσια δωρεάν), κακοσυντήρητα δημόσια κτίρια, αδιάβατα πεζοδρόμια, επικίνδυνος σιδηρόδρομος…
Η λίστα μεγάλη, ίσως ατελείωτη κι η τετραετία μικρή να τα χωρέσει όλα. Ο χρόνος για τη νέα κυβέρνηση θα είναι αμείλικτος και το έργο των νέων υπουργών βαρύ, οι ευθύνες τους πολλές.
Ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής, το βέβαιο είναι ένα. Δεν νοείται ακμάζουσα οικονομία με παρακμάζουσα κοινωνία. Δεν νοείται ισχυρό επιχειρείν με ανίσχυρο πολίτη. Δεν νοείται δομημένη πολιτεία με αδόμητους θεσμούς.
Δεν νοείται κράτος δικαίου όταν το δίκαιο δεν είναι με το μέρος του πολίτη.
Οι πολιτικοί δεν δικαιούνται να ξεχνούν τον πολίτη, τον δεύτερο εαυτό τους. Το μόνο που πετυχαίνουν όταν τον ξεχνούν είναι να αυτοακυρώνονται.
