Στην Ευρώπη των ανοικτών συνόρων, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, των ίσων δικαιωμάτων, της κοινωνικής ευημερίας και της βιώσιμης ανάπτυξης, δεν χωρούν όλοι. Οι διεκδικήσεις πολλές, οικονομικές και πολιτικές.
Στο ζύγι η ζωή και το συμφέρον. Βαρύτερο το δεύτερο. Τι κι αν χάνονται χιλιάδες ψυχές στη Μεσόγειο; Η Ευρώπη αναζήτησε τον συμβιβασμό για τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών. Στόχος, η κοινή πολιτική μετανάστευσης και ασύλου.
«Καυτές πατάτες» η υποδοχή -των μεταναστών- από τις χώρες της «πρώτης γραμμής», ο δίκαιος επιμερισμός ευθυνών για τη διαχείριση των παράνομων «αφίξεων» και η αναζήτηση ισορροπιών μεταξύ υποχρεώσεων και αλληλεγγύης.
Άνοιγμα φακέλων για την εξέταση των αιτήσεων ασύλου και την έκδοση αποφάσεων περί της αποδοχής τους ή της απόρριψής τους με καταβολή αποζημιώσεων (!). Πάντα για το κοινό καλό, αυτή τη φορά της Ευρώπης και τρίτων χωρών, των χωρών προέλευσης των μεταναστών.
Στο μεταξύ, τα δρομολόγια της ελπίδας, φορτωμένα χιλιάδες αδικημένες, ταλαιπωρημένες ανθρώπινες ψυχές, όπως και όνειρα για μια καλύτερη ζωή, πάνε κι έρχονται, μόνο που κάποια δεν φθάνουν ποτέ στον προορισμό τους.
Αν και πλοία της ελπίδας χάνονται στα βάθη της Μεσογείου.
Επιβάτες, ξέπνοοι, μένουν για πάντα θαμμένοι στην απόλυτη σιωπή, στο κυρίαρχο σκοτάδι του βυθού. Ξεχασμένοι…
Μόνο οι δικοί τους έχουν να θυμούνται τις τελευταίες, τις τραγικότερες στιγμές τους. Όχι ως Ευρωπαίοι, αλλά ως πολίτες ενός κατώτερου θεού. Ίδιοι θα παραμείνουν ακόμη κι αν καταφέρουν να κάνουν πραγματικότητα το όνειρό τους. Ακόμη κι αν «βαπτιστούν» Ευρωπαίοι πολίτες.
