Οι διαδρομιστές των Βρυξελλών αφηγούνται ένα περιστατικό από μια Σύνοδο Κορυφής που κατέληξε σε ναυάγιο πριν καν αρχίσει. Ο Ιταλός πρωθυπουργός δεν έχασε την ευκαιρία να προτείνει μεταξύ σοβαρού και αστείου στους ομολόγους του να μιλήσουν, αφού είχαν πολύ χρόνο στη διάθεσή τους, για το αγαπημένο του θέμα. «Ας μιλήσουμε για γυναίκες». Και στρεφόμενος προς τον τότε Γερμανό καγκελάριο, που μετρούσε τρεις-τέσσερις γάμους, του είπε: «Γκέρχαρντ, ξεκίνα».
Ο «Καβαλιέρε» φαινόταν να πλήττει σ’ αυτές τις συνόδους με τις πολλές διακηρύξεις, τις πολύωρες συσκέψεις και τα πενιχρά αποτελέσματα, κι όποτε παρουσιαζόταν ευκαιρία έδινε έναν πιο ανάλαφρο τόνο.
Ο Γερμανός δημοσιογράφος Αλεξάντερ Στίλε τον έχει χαρακτηρίσει «πρώτο μεταμοντέρνο πολιτικό». Μεταμοντέρνος ή όχι, ξεχώριζε.
Κατά μία εκδοχή, η μπερλουσκονική πολιτική κατάσταση ήταν ένας κύκλος επεισοδίων της παλιάς τηλεοπτικής σειράς «Boston Legal», με τον ίδιο επικεφαλής της φίρμας να κερδίζει τις εντυπώσεις -και εκλογές- αλά Ντένι Κρέιν. Τον σεξιστή δικηγόρο, που δεν έχει ιερό και όσιο και είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του. Και την παράσταση.
Στοιχεία κωμικά έχει, ούτως ή άλλως, η πολιτική αρκετά. Δεν αποθαρρύνουν όλα τους πολίτες λογικά. Των σοβαρών/συστημικών/παραδοσιακών τα ακατάπαυστα φαιδρά είναι που δημιουργούν τη στάχτη της μεγάλης κόπωσης και δίνουν στον Ρομπέν των κερδών ώθηση. Υπόσχεται να κάνει για τη χώρα του ό,τι έκανε για τον εαυτό του, την εταιρεία του, την οικογένειά του.
Φυσικό ταλέντο με μπουφονικά στοιχεία, δημιουργός και προϊόν των μίντια, εγκαινιάζει ένα νέο μοντέλο εξουσίας, που αντλεί από έναν κορυφαίο επιχειρηματικό όμιλο στην Ιταλία και την καλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα στην Ευρώπη στα τέλη της δεκαετίας του ’80.
Αν η κυβερνητική σταθερότητα σε μία χώρα που αλλάζει πρωθυπουργούς σαν τα εσώρουχα ήταν ο στόχος, ο Μπερλουσκόνι ήταν ο πρώτος στη μεταπολεμική ιστορία της Ιταλίας που έβγαλε ολόκληρη τετραετία. Λαϊκιστής, λαϊτιστής, ένας προ-Τραμπ, αμφιλεγόμενος, διαπλεκόμενος, σε ουκ ολίγα σκάνδαλα εμπλεκόμενος, διωκόμενος, πιεζόμενος από τους «Μερκοζί» να αποδεχτεί το 2011 πιστωτική γραμμή 80 δισ. ευρώ από το ΔΝΤ, σε παραίτηση εξαναγκαζόμενος, επανεμφανιζόμενος, φαινόμενο -Μπερλουσκονισμός- με πολιτικό περιεχόμενο.
