Τα θέματα της φορολογικής πολιτικής βρίσκονται διαχρονικά στις πρώτες θέσεις της ειδησεογραφίας στη χώρα μας και φυσικά η «Ν» έχει την πιο σημαντική συμβολή σ’ αυτή την πορεία.
Χιλιάδες σελίδες έχουν αφιερωθεί σε νομοθεσία, τροπολογίες, υπουργικές αποφάσεις, εφαρμοστικές εγκυκλίους και διευκρινίσεις σχετικά με τη φορολογική πολιτική, που ομολογουμένως δεν έχουν καταφέρει να λύσουν τον γρίφο της φορολογικής σταθερότητας και κυρίως της φορολογικής δικαιοσύνης στη χώρα. Τελευταία απόδειξη, η τοποθέτηση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννη Στουρνάρα, για τη φοροδιαφυγή, που σύμφωνα με τα νούμερα που παρουσίασε ξεπερνά τα 60 δισ. ευρώ ετησίως, ενώ τα δηλωθέντα έσοδα είναι 80 δισ.
Με αυτό ως δεδομένο, για ποια φορολογική πολιτική μιλάμε; Ας αφήσουμε καλύτερα τη δικαιοσύνη.
Όταν η φοροδιαφυγή πλησιάζει τα δηλωμένα έσοδα στη χώρα, η κατάσταση είναι μάλλον εκτός ελέγχου. Και επειδή τα πράγματα μπορεί να γίνουν χειρότερα, έρχεται και η συνεχής αναβλητικότητα στην επιβολή μέτρων -όπως αυτή με τις αναβολές στη διασύνδεση των POS με τους φορολογικούς μηχανισμούς-, που δημιουργεί αυτή την αίσθηση της διαχρονικότητας στη φορολογική ανεπάρκεια.
Το αίσθημα της φορολογικής δικαιοσύνης είναι πολύ σημαντικό για να εφαρμοστούν με επιτυχία οι σχετικοί νόμοι και να υπάρξει φορολογική συμμόρφωση. Το τονίζουν εδώ και δεκαετίες όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν από τη χώρα. Όμως, φαίνεται πως τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας είναι πενιχρά. Αρχής γενομένης από την επόμενη κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές, μια νέα αποτελεσματικότερη προσπάθεια πρέπει να γίνει για να λυθεί ο γρίφος και η κοινωνία να μπορέσει να νιώσει ότι τα φορολογικά βάρη είναι ισότιμα κατανεμημένα.
