Ο Σόλων, ένας από τους «Επτά Σοφούς» της αρχαίας Ελλάδας, έμεινε στην ιστορία για τις ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις του, οι οποίες έθεσαν ουσιαστικά τα θεμέλια του Δημοκρατικού πολιτεύματος.
Ένα από τα πιο γνωστά του μέτρα ήταν η «σεισάχθεια», δηλαδή η αποτίναξη των βαρών. Με το νόμο εκείνο καταργήθηκαν όλες οι κτηματικές υποθήκες, που είχαν δημιουργηθεί με προηγούμενα δάνεια, ενώ απαγορεύτηκε το «επί τοις σώμασι δανείζειν», δηλαδή το δικαίωμα να μπορεί εκείνος που δάνειζε ένα ποσό σε κάποιον άλλο να τον κάνει δούλο του αν δεν του επέστρεφε στον καθορισμένο χρόνο το δάνειο. Έτσι, ελευθερώθηκαν όλοι εκείνοι που ήδη είχαν γίνει δούλοι εξαιτίας των χρεών τους, ενώ εξαγοράστηκαν, άγνωστο με ποιο τρόπο, και οι δούλοι που είχαν πουληθεί σε ξένες χώρες.
Και τα δύο μέτρα υπήρξαν εξαιρετικά ριζοσπαστικά για την εποχή καθώς, πέραν του ότι έθιγαν κεκτημένα δικαιώματα των αριστοκρατών, οικονομικού χαρακτήρα, ο Αθηναίος αγρότης γίνεται πλέον πλήρες μέλος της πολιτικής κοινότητας και ως εκ τούτου ανοίγει ο δρόμος για την πλήρη συμμετοχή του σ’ αυτή, με δεδομένο ότι η κυριότητα της γης που καλλιεργούσε περιήλθε και πάλι στα χέρια του.
Οι μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα, σε συνδυασμό με την αύξηση της συμμετοχής των κατώτερων εισοδηματικών τάξεων στα κοινά, υπήρξαν η αφετηρία μιας κίνησης που θα έκανε την Αθήνα τον επόμενο αιώνα το πιο δημοκρατικό κράτος. Την τότε εποχή…
Διότι στη νεότερη ιστορία, ποιος άραγε είναι ελεύθερος βαρών; Πέρα από τη δυνατότητα συμμετοχής των πάντων στα κοινά, για ποια ελευθερία μπορούμε να κάνουμε λόγο; Των οφειλετών στην Εφορία; Περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες φορολογούμενους χρωστούν στο δημόσιο. Των οφειλετών στις Τράπεζες; Ακόμη και οι ελάχιστοι που δεν έχουν πάρει κάποιο στεγαστικό ή καταναλωτικό δάνειο, το οποίο φυσικά θα πρέπει να αποπληρώνουν μια ζωή, ενδεχομένως και τα παιδιά τους, σίγουρα έχουν κάποια κάρτα για να αποπληρώνουν κάθε μήνα.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι απλό, στη σημερινή μας Δημοκρατία όλοι, ή σχεδόν όλοι, είναι «δούλοι» της Εφορίας, κάποιας Τράπεζας, του ΕΦΚΑ, ή και όλων. Άρα για ποιά ελευθερία μιλάμε;
Μήπως υπόσχεται κανείς από τους κομματικούς μηχανισμούς μια «νέα σεισάχθεια»; Πραγματική φυσικά και όχι στα χαρτιά.
Γιατί άραγε οι πολιτικοί τσακώνονται όλοι με όλους, υποσχόμενοι ότι θα φέρουν την … Άνοιξη. Για ποια οικονομικά προγράμματα μιλάνε; Γι αυτά απλά που θα φροντίσουν να μας έχουν «λιγότερο δούλους» από τους «δούλους»; Πότε και πώς;
