Δεν μιλάμε για τη δεσπόζουσα θέση του πρωθυπουργού στη λειτουργία του πολιτεύματος, αλλά για τον υπερσυγκεντρωτικό τρόπο άσκησης των εξουσιών του, με τη συνδρομή προσωποπαγών και αρρύθμιστων κέντρων.
Δεν μιλάμε για το «πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο», αλλά για την εικόνα της διακυβέρνησης με «εντολή πρωθυπουργού».
Αν ο πρωθυπουργός, ο εκάστοτε πρωθυπουργός, ασχολείται ή εμφανίζεται να ασχολείται με τα πάντα από το «πανοπτικόν» της προεδρίας, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να μην έχει νόημα κάθε επιμέρους κομμάτι του συστήματος, που αναλώνεται σε δηλώσεις κυριαρχικότητας στον χώρο. Αν ο πρωθυπουργός, ο πρώην και εν αναμονή πρωθυπουργός, καταγίνεται από το Χ θέμα της επικαιρότητας μέχρι το Υ μιας επαγγελματικής τάξης, το πρόβλημα είναι τόσο σοβαρό, όσο το «project νέο ΕΣΥ», με το οποίο υπόσχεται ότι προσωπικά θα ασχοληθεί. Δεν μας σώνει ούτε ο Μωυσής.
Το παράδοξο, δε, είναι ότι η προβολή της προσωποκεντρικής διοίκησης, της μονοπρόσωπης άσκησης εξουσίας γίνεται για να περάσει στον πολίτη ότι βέλτιστη λύση θα δοθεί. Αυτό βέβαια δεν γίνεται με προσωπική ενασχόληση.
Μετά τη χρεοκοπία της χώρας, οι υποδομές, ανάμεσά τους και η δημόσια Υγεία, έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Όποιος κινείται στα δημόσια νοσοκομεία, το ζει. Δεν χρειάζεται αποδείξεις και ονόματα. Δεν ζητά έρευνες που να αποδεικνύουν ότι ένας διασωληνωμένος έχει ανάγκη φροντίδας σε ΜΕΘ κι όχι σε κοινό θάλαμο. Δεν χρειάζεται μελέτες που να πιστοποιούν ότι μπορεί να πεθάνεις εκεί που δεν σε προλαβαίνουν.
Καλές και πάγκαλες οι μελέτες και η τεχνοκρατία, αλλά δεν είναι project η Υγεία. Ελπίζω, η μανατζερίστικη ορολογία να μην αποκαλύπτει την πολιτική ουσία.
Πώς το ’χε πει ο εμπνευστής του ΕΣΥ; «Πάνω απ’ όλα χρειάζεται όχι γνώμη και γνώση, μα επίγνωση, και να καταλάβουμε ότι κανείς μα κανείς δεν μπορεί, είτε με την πολιτική του γνώμη είτε με την τεχνική του γνώση, να αγνοήσει τους ανθρώπους που ονομάζουμε χρήστες».
