Είναι μια εικόνα που θα μπορούσε να γίνει viral εκτός Ελλάδος. Επτά δημοσιογράφοι απέναντί σε πέντε πολιτικούς! Πρόκειται για μια Ελληνική πατέντα που επειδή έπρεπε κάπως να την ονομάσουμε, δανειστήκαμε αυθαίρετα έναν διεθνή όρο. Ντιμπέιτ!
Τυχεροί είμαστε που εκπέμπουν πανελλαδικά μόνο έξι συν την ΕΡΤ, επτά κανάλια. Αν είχαμε 10 κανάλια θα είχαμε 10 δημοσιογράφους, αν είχαμε 12 κανάλια θα είχαμε 12 δημοσιογράφους κοκ. Είναι μια Ελληνική μοναδικότητα, όπου για να ικανοποιηθούν όλοι, ανακαλύπτουμε τρόπους και διαδικασίες να χωρέσουν όλοι.
Στην Ελλάδα οι δημοσιογράφοι που συμμετέχουν με τις ερωτήσεις τους δεν εκπροσωπούν την κοινή γνώμη, αλλά είναι εκπρόσωποι των τηλεοπτικών καναλιών στα οποία εργάζονται. Είναι ένας μικρός «άτυπος» εκβιασμός των καναλιών προς τους πολιτικούς. Ή συμμετέχει και δικός μου δημοσιογράφος ή δεν μεταδίδω το ντιμπέιτ! Οπότε τι κάνουμε; Προκειμένου να μας δείχνουν ταυτόχρονα όλα τα κανάλια, προσθέτουμε καρέκλες για να χωρέσουν όλοι!
Είναι η πρώτη και μοναδική φορά που θα υπερασπιστώ τους πολιτικούς, κυρίως για τους «περιοριστικούς όρους» που έχουν επιβάλει στην «τηλεμαχία». Δηλαδή θεματικές ενότητες, διάρκεια ερώτησης, σειρά που θα γίνονται οι ερωτήσεις κλπ. Και είναι λογικό για να μην «χαθεί η μπάλα» σε μια διαδικασία που θυμίζει γενική συνέλευση, και που πολιτικοί και δημοσιογράφοι συναγωνίζονται εξ’ ίσου για τις εντυπώσεις. Ποιος θα κάνει την καλύτερη ερώτηση και ποιος θα δώσει την καλύτερη απάντηση! Ένα παιχνίδι εντυπώσεων, που η ουσία έρχεται σε δεύτερο ρόλο!
Στη Ελλάδα, έχουμε την τύχη να έχουμε σπουδαίους δημοσιογράφους. Στο σύνολό τους εργάζονται σε εφημερίδες. Είναι διευθυντές, είναι πολιτικοί αναλυτές, είναι στελέχη με μεγάλη και σε βάθος γνώση του αντικειμένου τους. Που σπαταλούν πολλές ώρες καθημερινά διαβάζοντας, γράφοντας και αναλύοντας τα γεγονότα. Έχουν υπάρξει συνομιλητές μεγάλων προσωπικοτήτων από τον πολιτικό και τον ακαδημαϊκό χώρο και γνωρίζουν απ’ έξω και από μέσα τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας, εντός και εκτός συνόρων. Δεν υποτιμώ τους δημοσιογράφους- τηλεπαρουσιαστές που θα θέσουν τις ερωτήσεις στους πολιτικούς, δεν τολμώ όμως να τους συγκρίνω επ’ ουδενί με την αφρόκρεμα του ελληνικού τύπου.
Από την άλλη ένας λόγος που δεν υπάρχουν αλλού πολυπληθή δημοσιογραφικά πάνελ, συνήθως είναι ένας-δύο δημοσιογράφοι που είτε κληρώνονται από μια μικρή κλειστή ομάδα κορυφαίων δημοσιογράφων, είτε ορίζονται με μια αξιοκρατική διαδικασία, είναι η αυτονόητη ανάγκη να υπάρχει μια εννοιολογική συνάφεια στη ροή και τη θεματολογία των ερωτήσεων. Να υπάρχει αρχή, μέση, τέλος σε κάθε θέμα.
Εδώ τι γίνεται; Υπάρχει για παράδειγμα η ενότητα Υγεία – Παιδεία – Κοινωνικό Κράτος. Μια ενότητα με ανεξάντλητη θεματολογία, που θα γέμιζε όχι ένα αλλά δέκα ντιμπέιτ. Τι προβλέπεται; Να εξαντληθεί με 5 ερωτήσεις! Μια ερώτηση από κάθε έναν δημοσιογράφο. Άλλος πολιτικός θα απαντήσει κάτι για την Υγεία, άλλος κάτι για την Παιδεία, άλλος κάτι για το κοινωνικός κράτος. Και έτσι υποτίθεται καλύφθηκε το θέμα και όποιος κατάλαβε.
Όλα ξεκινούν από την αμοιβαία καχυποψία. Των πολιτικών απέναντι στον τύπο και του τύπου απέναντι στους πολιτικούς. Ατυχώς για όλους μας, πολιτικοί, κόμματα, δημοσιογράφοι και ΜΜΕ έχουν πολύ χαμηλή επίδοση στην αξιοπιστία, σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης. Επειδή κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν εφευρίσκουμε ανώδυνες και ακίνδυνες διαδικασίες για να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο! Ή έτσι νομίζουμε, καθώς το αποτέλεσμα είναι μια άνοστη σούπα, μια μακρόσυρτη και αδιάφορη διαδικασία, που δεν προσφέρει τίποτα στην ενημέρωση της κοινής γνώμης. Γίνεται για να γίνει!
Όταν έλθει η ώρα πριν τις εκλογές, να παρακολουθούμε ανοικτές δημόσιες αντιπαραθέσεις μεταξύ των πολιτικών, με κύρος, αξιοκρατικά στοιχεία και εχέγγυα αντικειμενικότητας, θα σημάνει η ώρα για την αναβάθμιση και της δικής μας δημοκρατίας. Μέχρι τότε θα χρειαστεί να κάνουμε υπομονή.
