Η ημέρα σου ορίζεται από τις βάρδιες. Η δουλειά, η υπόλοιπη οικογένεια, η ζωή σου, ακολουθούν. «Αντέχετε;», «Πώς είστε;», «Τι σας είπαν οι γιατροί;», «Τουλάχιστον, δεν πονάει», αναμονή, «Μην ανησυχείτε, θα έχω εγώ το νου μου και στον δικό σας». Ανθρώπων σχέσεις εκεί όπου δεν μετράνε άλλες υποθέσεις.
Η ημέρα σου καθορίζεται από τα επισκεπτήρια των γιατρών. Κάπου κάπου λέει κάποιος και κανένα αστείο. Η γιαγιά, που έχει απασφαλίσει στο διπλανό κρεβάτι, ή ο «καινούργιος» στον θάλαμο. Ναι, αν δεν το ξέρετε, σε κάποια νοσοκομεία, λόγω ελλείψεων, υπάρχει μικτή νοσηλεία. Κορμιά πάσχοντα, άφυλα.
Η νύχτα σου καθορίζεται από την καρέκλα. Ησυχία που διακόπτεται από βαριές ανάσες, φώτα που ανάβουν για προγραμματισμένη θεραπεία, αναμονή, αγωνία, κούραση. Άυπνος θα πας για δουλειά το πρωί, με το ένα μάτι στο κινητό.
Ένα κορμί που τεντώνει. Απόγνωση, φόβος για το μετά, πώς θα φύγετε από το νοσοκομείο με κατάκοιτο άνθρωπο -«υπάρχουν λευκά ταξί, να σας δώσω το τηλέφωνο», ένα βανάκι με ένα νοσοκομειακό κρεβάτι-, τακτοποιείς τα φάρμακα στο κομοδίνο, κοιτάζεις τον δρόμο, αλλά δεν βλέπεις. Ανοίγεις την τηλεόραση, αλλά δεν ακούς. Προσέχεις τους υγειονομικούς. Τους νιώθεις δικούς.
Νιώθεις τόσο ανεπαρκής και μετατρέπεις την ανεπάρκειά σου σε αίσθημα ντροπής.
Σκέφτεσαι τα πιο αλλόκοτα πράγματα, από το να πάρεις καμπανούλες για το μπαλκόνι σου μέχρι το τι θα απογίνει ο κύριος στην άκρη του δωματίου, άνθρωπος μόνος, υπάρχει στο νησί μονάδα υποστήριξης, άραγε. Εδώ, «δεν μπορούμε να κάνουμε μία δομή για όλον τον χρόνο, επειδή έχει αυξημένο κόσμο την καλοκαιρινή σεζόν ένας τουριστικός προορισμός».
Άσε που «πρέπει να δούμε την αξιολόγηση των πράξεων… Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε στα έξοδα που χρειάζονται για την αντιμετώπιση ορισμένων ανθρώπων… Ακούγεται λίγο κυνικό, αλλά δεν είναι κυνικό, είναι ανθρώπινο».
Στον κόσμο της δύναμης, της αποτελεσματικότητας και της επιτυχίας.
Η καρέκλα του νοσοκομείου είναι άλλος κόσμος. Εκεί δεν υπάρχεις εν εαυτώ και δι’ εαυτόν. Εκεί δεν χωράει αποκλεισμός.
