Όλα δείχνουν πως το ενδεχόμενο να προκύψει από τις εκλογές της 25ης Ιουνίου βουλή επτά κομμάτων, είναι ισχυρή πιθανότητα. Ωστόσο δεν θα είναι η πρώτη φορά. Και στο παρελθόν είχαμε κοινοβουλευτικές περιόδους με πολυκομματική σύνθεση. Με μια διαφορά. Αυτό συνέβη στην περίοδο της οικονομικής κρίσης και έχει σχέση με την εμφάνιση των διαττόντων αστέρων που ανέδειξε το κύμα διαμαρτυρίας στην κοινωνία και η έντονη παρουσία του λαϊκισμού.
Ενδεικτικά αυτό συνέβη στις δίδυμες εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 και του 2015, με την είσοδο στη βουλή των ΑΝΕΛ, της Χρυσής Αυγής, της ΔΗΜΑΡ, του Ποταμιού και της Ένωσης Κεντρώων. Σε αυτά προσθέστε και το ΛΑΟΣ, που το 2011 συμμετείχε στην βραχύβια κυβέρνηση Παπαδήμου. Κόμματα με υπολογίσιμη παρουσία στο κοινοβούλιο (αθροιστικά στις εκλογές του Μαΐου του 2012 συγκέντρωσαν 23,7% και 1,5 εκατομμύρια ψήφους και τον Ιανουάριο του 2015 17,1% και 1,1 εκατομμύρια ψήφους. Το ΛΑΟΣ το 2009 είχε πάρει 385 χιλιάδες ψήφους!).
Σήμερα λίγα χρόνια μετά, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν υπάρχει! Μαζί με το τέλος της εποχής των μνημονίων σβήστηκαν από τον χάρτη και είναι σαν να μην πέρασαν ποτέ από την πολιτική σκηνή. Αυτό για να γίνει αντιληπτός ο βαθμός της στρέβλωσης του πολιτικού συστήματος στα χρόνια της κρίσης.
Οπότε, εάν και εφόσον προκύψει επτακομματική βουλή, θα είναι κάτι που θα απέχει αρκετά σε σχέση με όσα ξέραμε μέχρι σήμερα, ενώ για πρώτη φορά οδεύουμε προς την κατάρρευση του δικομματισμού. Αν δεν προκύψει κάποια δραματική εξέλιξη, με βάση και τις εκλογές που προηγήθηκαν το 60,8% που άθροισαν τα δύο πρώτα κόμματα δεν το λες δικομματισμό.
Όμως αυτό που θα είναι πραγματικά καινούργιο, θα είναι η διασπορά της αντιπολίτευσης. Θα πρέπει να ξεχάσουμε τις αντιπαραθέσεις “man- to- man” πρωθυπουργού και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι (αναμενόμενοι) νέοι παίχτες θεωρείστε δεδομένο πως θα αμβλύνουν το δίπολο Μητσοτάκη -Τσίπρα, που κακά τα ψέματα μονοπωλούσε το ενδιαφέρον στις συζητήσεις σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών στη βουλή. Οι Ανδρουλάκης, Κωνσταντοπούλου και Νατσιός, συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί τους, αναμένονται με ενδιαφέρον (εφόσον επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις).
Ανδρουλάκης και Νατσιός είναι νέα κοινοβουλευτικά πρόσωπα και μόνο για τον λόγο αυτό είναι άξια προσοχής η παρουσία τους στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Η δε κυρία Κωνσταντοπούλου αναμένεται με ενδιαφέρον λόγω της πολυσυζητημένης θητείας της ως Προέδρου της Βουλής και του sui generis χαρακτήρα της.
Τι σημαίνει αυτό; Ο πολιτικός μανιχαϊσμός που χαρακτήριζε τις αντιπαραθέσεις Μητσοτάκη και Τσίπρα στο κοινοβούλιο τελειώνει και η τράπουλα μοιράζεται πλέον σε περισσότερους παίχτες. Τα φώτα στην αντιπολίτευση θα μοιραστούν και ο όρος Αξιωματική Αντιπολίτευση ενδέχεται να μην έχει τον ισχυρό χαρακτήρα του παρελθόντος.
Πλέον θα χρειαστεί προσπάθεια από τον Αλέξη Τσίπρα να διατηρήσει το status του τίτλου του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, καθώς θα πρέπει να διαγκωνιστεί με το ΠΑΣΟΚ και τον Νίκο Ανδρουλάκη που θα διεκδικήσουν μερίδιο για τον εαυτό τους. Θα είναι η πρώτη φορά στη μεταπολίτευση, που θα συνυπάρχουν δύο κόμματα, συγγενή ιδεολογικά, που εκ των πραγμάτων θα διεκδικήσουν παραπλήσιο ρόλο. Γεγονός που σημαίνει πως εκτός από την κυβέρνηση θα χρειάζεται να αντιπαρατίθενται και μεταξύ τους.
Προσθέστε και την παράμετρο Ζωή Κωνσταντοπούλου, που θα κάνει τη ζωή όλων δύσκολη και του Αλέξη Τσίπρα δυσκολότερη και θα έχετε ένα περίεργο κοινοβουλευτικό- πολιτικό μίγμα. Που η ενδεχόμενη παρουσία της «Νίκης» θα το κάνει ακόμη πιο ασυνήθιστο
Θα είναι μια καινούργια συνθήκη στο κοινοβούλιο που αναμένεται με ενδιαφέρον, καθώς όλα δείχνουν πως έχουμε περάσει σε μια νέα περίοδο, που δείχνει να έχει τη δυναμική να μας οδηγήσει συν τω χρόνω, σε ένα καινούργιο πολιτικό τοπίο.
