Θυμίζει την περίφημη φράση «ό,τι είναι εφικτό» του Μάριο Ντράγκι. Μόνο που οι συνθήκες δεν είναι το ίδιο ασφυκτικές με αυτές που οδήγησαν τον τότε πρόεδρο της ΕΚΤ να προβεί στη δήλωση που κατάφερε πριν από περίπου μία δεκαετία να αντιστρέψει το κλίμα στις αγορές.
Στην προκειμένη περίσταση, η Σαουδική Αραβία θα κάνει «ό,τι χρειαστεί» για να στηρίξει τις τιμές στην αγορά πετρελαίου και να τις φέρει στα επιθυμητά για την επίτευξη των στόχων της επίπεδα. Δηλαδή, πάνω από τα 80 δολάρια το βαρέλι.
Το πρόβλημα ωστόσο για τον Σαουδάραβα πρίγκιπα υπουργό Πετρελαίου, Αμπντουλαζίζ μπιν Σαλμάν, είναι ότι, ενώ τα υπόλοιπα μέλη του ΟΠΕΚ+ συμμερίζονται τις απόψεις του, δεν συμμετέχουν στη δέσμευσή του. Με αποτέλεσμα η Σαουδική Αραβία να επωμίζεται μόνη της όλο το βάρος της στήριξης των τιμών, μειώνοντας την παραγωγή της κατά 1 εκατ. βαρέλια ημερησίως ή κατά 10% από τα σημερινά επίπεδα. Οι υπόλοιποι θα διατηρήσουν την παραγωγή τους αμετάβλητη έως και το 2024.
Μετά το πέρας της συνεδρίασης στη Βιέννη, το καρτέλ θέλησε να προβάλει ένα ενωμένο μέτωπο, χωρίς ωστόσο αυτό να μπορεί να κρύψει τις διαφορές που ενσκήπτουν από την προσπάθεια πολλών χωρών να αυξήσουν την παραγωγή τους από τα χαμηλά πανδημικά επίπεδα.
Η μονομερής κίνηση του Ριάντ ενέχει πολλές ερμηνείες μέσα στο σημερινό δύσκολο γεωπολιτικό περιβάλλον. Εκτός από το γεγονός ότι τη Ρωσία δεν θα τη συνέφερε αυτή τη στιγμή μια μείωση της παραγωγής, η Σαουδική Αραβία δεν θα ήθελε να δώσει «λάθος» εντυπώσεις προς την Ουάσιγκτον την ώρα που διακυβεύεται πληθώρα συμφωνιών ανάμεσα στις δύο πλευρές.
Και το ερώτημα που σαφώς προκύπτει είναι πόσο ανεκτές θα είναι οι τιμές πετρελαίου πάνω από τα 80 δολάρια το βαρέλι με τις ΗΠΑ να μπαίνουν σε προεδρικές εκλογές το επόμενο έτος;
Εκτός γεωπολιτικής, στην πραγματική οικονομία δεν υπάρχει καμία ανοχή. Διότι υψηλότερες τιμές πετρελαίου θα σήμαναν εκ νέου πιέσεις στον πληθωρισμό και πολύ πιο παρατεταμένες επιτοκιακές αυξήσεις. Και τότε, οι διαμορφωτές πολιτικής θα πρέπει να κάνουν ακόμη ένα «ό,τι χρειαστεί».
