Εκπρόσωποι από όλο τον κόσμο θα συγκεντρωθούν από σήμερα στη Βόννη για να προετοιμαστούν για την παγκόσμια διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα στο Ντουμπάι, στις αρχές Δεκεμβρίου. Στόχος των διαπραγματεύσεων που θα κρατήσουν δύο εβδομάδες είναι να εντοπιστούν τα πιο πιεστικά προβλήματα και να προετοιμαστούν οι αποφάσεις για τη διάσκεψη του Ντουμπάϊ. Οι συνομιλίες στη Βόννη χαρακτηρίζονται ιδιαίτερα δύσκολες.
Το 2015 είχε επιτευχθεί μια σημαντική απόφαση με τη «Συμφωνία του Παρισιού». Ωστόσο, οι απαραίτητες μειώσεις των εκπομπών δεν έχουν ακόμη επιτευχθεί παγκοσμίως. Οι παγκόσμιες εκπομπές CO2 είναι πολύ υψηλές. Παρ’όλες τις προσπάθειες, συνεχίζουν να αυξάνονται.
Μόνο λόγια λοιπόν. Είναι ενδεικτικό ότι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που θα φιλοξενήσουν την παγκόσμια διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα, δεν έχουν λάβει άλλωστε κανένα μέτρο για τον τερματισμό της παραγωγής ενέργειας από πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
Αλλά ποιος ενδιαφέρεται πραγματικά,στ’αλήθεια; Είμαστε όλοι κλεισμένοι στο παρόν. Μια καταραμένη επιθυμία διακατέχει την πλειονότητα των πολιτών : Να ζούμε μόνο το παρόν. Ο,τι φάμε και ο,τι πιούμε, που λέει η λαϊκή θυμοσοφία. Επαναλαμβάνουμε συνεχώς μέσα μας το σύνθημα πώς μόνο αυτό που κάνουμε και έχουμε σήμερα ,έχει σημασία. Κάτι που είναι ίσως ένα από τα πιο αγνοημένα συμπτώματα της βαθιάς μεταμόρφωσης της σύγχρονης κοινωνίας.
Το παρελθόν δεν υπάρχει, ούτε το μέλλον, και επομένως μόνο αυτό που βιώνουμε αυτή τη στιγμή έχει σημασία. Καμία ευγνωμοσύνη για εκείνους που προηγήθηκαν και αγωνίστηκαν για καλύτερες μέρες. Θέλουμε να ξεχνάμε ποιοι θα ακολουθήσουν εμάς και τους εαυτούς μας ,τι θα είμαστε σε λίγα χρόνια. Έχουμε σχεδόν επιστρέψει στην εποχή των ειδωλολατρικών θεών στους οποίους χρεώνουμε κάθε δυσοίωνο πράγμα. Για τις πλημμύρες, φταίει η κακιά φύση. Αν έχει ξηρασία, το ίδιο.
Ωστόσο, δεν ήμασταν πάντα έτσι. Η ιδέα ενός «καλύτερου μέλλοντος» οδήγησε τους αγρότες πατέρες μας να φυτέψουν ελιές και αμπέλια που θα ανθούσαν μετά το θάνατό τους. Ώθησε τεχνίτες και επιχειρηματίες να επεκτείνουν τις πρωτοβουλίες τους για τα παιδιά τους. Και τους πιο φτωχούς,να θυσιάσουν τα πάντα για να σπουδάσουν τα παιδιά τους.
Αλλά γιατί να μας απασχολούν τέτοιες σκέψεις; Σε λίγο οι παραλίες θα γεμίσουν και είμαστε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε το παρελθόν για να απολαύσουμε λίγες ώρες στον ήλιο. Χωρίς να σκεφτόμαστε για πυρκαγιές , την υπερθέρμανση του πλανήτη, τις φυσικές καταστροφές . Για το τι συνέβη πριν και τι πρέπει να κάνουμε για να μην ξανασυμβεί. Δεν έχει σημασία αν όλα αυτά οφείλονται στην αλόγιστη χρήση υδρογονανθράκων που έχει τρελάνει τον καιρό , αν είναι ηλιακές εκρήξεις που αλλάζουν το κλίμα ή αν βρισκόμαστε σε μια περίοδο φυσιολογικής ανωμαλίας των ατμοσφαιρικών φαινομένων. Γνωρίζουμε μόνο ότι κάτι έχει αλλάξει κατά τη διάρκεια πολλών δεκαετιών και ωστόσο εμείς ως κοινότητα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι!
Είμαστε τόσο εθισμένοι στο παρόν ως τη μοναδική στιγμή του χρόνου που δεν θέλουμε να θυσιάσουμε τίποτα για το μέλλον. Καλύτερα ένα αυγό σήμερα, παρά ένα κοτόπουλο αύριο. Θα καταλήξουμε όμως σε ένα άδειο κοτέτσι κάποτε, χωρίς καν την ελπίδα να μπορούμε να φτιάξουμε έστω και μια ομελέτα.
