Καλώς υπάρχουν περιστατικά που φέρνουν στην επιφάνεια μια από τις πολλές παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος. Όπως την αυτοδίκαιη παρουσία κάποιων εφ’ όρου ζωής στο κοινοβούλιο.
Η περίπτωση Καστανίδη είναι χαρακτηριστική. Η επιλογή του προέδρου του κόμματός του να καταλάβει την έδρα της Α’ Θεσσαλονίκης για τον εαυτό του, αφήνει εκτός τον Χάρη Καστανίδη και δίνει τη δυνατότητα σε έναν πολύ πιο νέο στην πολιτική (κατά 30 χρόνια) να μπει στη βουλή. Αυτό ο Χάρης Καστανίδης το θεώρησε «προσωπική προσβολή και συνέπεια της έκπτωσης της πολιτικής».
Κάποιος άλλος στη θέση του ίσως να μην ένιωθε την ίδια «ιερή οργή», αφού η κουβέντα είναι θεωρητική. Αφορά βουλή διάρκειας μόλις ενός 24ωρου! Οπότε το διακύβευμα προφανώς δεν είναι η βουλευτική έδρα, αλλά η «ιδιοκτησία» της. Άλλωστε δεν κρίθηκε τίποτα, καθώς ο κ. Ανδρουλάκης ενδέχεται να διαλέξει άλλη εκλογική Περιφέρεια στις 25 Ιουνίου για τον εαυτό του.
Για όσους δεν το γνωρίζουν ο Χάρης Καστανίδης είναι βουλευτής από το 1981, δηλαδή πρωτοεμφανίστηκε πριν 42 χρόνια και έγινε μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου για πρώτη φορά το 1985, δηλαδή πριν 38 χρόνια. Ξεκίνησε από το ΠΑΣΟΚ, από το οποίο διαγράφηκε δύο φορές, το1992 & το 2012, συνέχισε στο ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ. από εκεί στη ΔΗΜΑΡ, στη συνέχεια στην ΚΟΙ.ΣΥ (Κοινωνική Συμφωνία) και τελικά επέστρεψε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΚΙΝ.ΑΛ.
Όταν στην πόλη την οποία έχεις υπηρετήσει κοντά μισό αιώνα, με το ζόρι σε ψηφίζουν οι μισοί από αυτούς που ψήφισαν την πρωτοεμφανιζόμενη Ράνια Θρασκιά, είναι κάτι που πρέπει να σε βάλει σε σκέψεις! Κάποιος άλλος ίσως να ζητούσε να τον βγάλει από τη δύσκολη θέση και να τον απαλλάξει ο αρχηγός του κόμματός του.
Δεν χωράει αμφιβολία πως ο Χάρης Καστανίδης είναι ένας εξαιρετικός από κάθε άποψη πολιτικός, πρέπει όμως κάποια στιγμή να γίνει αντιληπτό πως χρειάζεται να δοθούν ευκαιρίες και σε νεότερους ανθρώπους. Με πιο καθαρό μυαλό, πιο κοντά στην εποχή τους, με καινούργιες ιδέες. Αυτό είναι και το μήνυμα και από την κάλπη της Α΄ Θεσσαλονίκης.
Συνταγματολόγοι και πολιτικοί επιστήμονες έχουν κατά καιρούς επιχειρηματολογήσει για την ανάγκη να θεσπιστεί ανώτατο όριο βουλευτικών θητειών. Το επιχείρημα είναι πως αυτός είναι ο θεσμικός τρόπος που θα βοηθήσει στην ανανέωση της πολιτικής ζωής με την ανάδειξη νέων προσώπων, όχι με βάση τις πελατειακές σχέσεις, την αναγνωσιμότητα, την οικογενειοκρατία και την επικοινωνιακή τους δεινότητα. Να δοθεί επιτέλους η δυνατότητα σε νέα πρόσωπα που δεν θα προέρχονται από τον κομματικό σωλήνα, δεν θα έχουν καταγωγή από τζάκια, χωρίς πελατειακές σχέσεις και μιντιακή υπερέκθεση,ννα μπουν στην πολιτική και να διεκδικήσουν να εκλεγούν βουλευτές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια πολύ καλή προσπάθεια να βάλει μια τάξη στο πρόβλημα. Πρότεινε στην τελευταία αναθεώρηση να μπει στο Σύνταγμα διάταξη που θα προβλέπει να είναι κώλυμά στην εκλογιμότητα η συμπλήρωση τριών συνεχόμενων θητειών. Δυστυχώς ενώ από την προτείνουσα βουλή πέρασε με 157 ψήφους, στην επόμενη αναθεωρητική βουλή η διάταξη απορρίφθηκε διακομματικά μετ’ επαίνων, καθώς την καταψήφισαν 202 βουλευτές. Φαίνεται πως κανείς δεν θέλει να χάσει τη «δουλειά» του σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς!
Και το κερασάκι στην τούρτα: Σχετική μελέτη για τον υπολογισμό της οικογενειοκρατίας στη βουλή, που έγινε από το Vouli Watch και την LIFO, μέτρησε στην προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο 41 βουλευτές, που είχαν οικογενειακό δεσμό με άλλους προγενέστερους. Σαν να υπήρχε στην βουλή ένα κόμμα του 16%, που θα απαρτίζεται αποκλειστικά από συγγενείς!
