Την ημέρα που κυβερνοπειρατές από 129 χώρες πυροβόλησαν τις Πανελλαδικές στα ΕΠΑΛ με Μπρεχτ («…Μα ο κόσμος έτσι δε θ’ αλλάξει / Δε θα καλυτερέψουνε ανάμεσα στους ανθρώπους οι σχέσεις / Δε συντομεύει έτσι η εποχή της εκμετάλλευσης»), το μέρισμά της και, μάλιστα, μεγάλο στο μετεκλογικό – προεκλογικό τοπίο είχε η Ιρλανδία. Οι Δουβλινέζοι, με φορολογία στα μερίσματα 51%, γνωρίζουν επενδυτικά μεγαλεία. Στα δικά μας χώματα είναι φτου κακό και να συζητείται το 5%. Είναι φυλαχτό.
Στων εντυπώσεων, των υπερβολών και των σκόπιμων διαστρεβλώσεων την παντοδυναμία χάνεται η ουσία. Μένω Ιρλανδία. Στην καινοτομία. Καινοτόμος ήταν ο Τζέιμς Τζόις. «Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε το θέμα». Αλλάζω. Από τη φορολογία στην Παιδεία και το μερτικό της στην ευημερία.
Χαρακτηριστική η ιστορία, που διάβασα προ τετραετίας στο site της διαΝΕΟσις.
Ο IDA (Οργανισμός Βιομηχανικής Ανάπτυξης), που ιδρύθηκε το 1949, τις ξένες επενδύσεις κυνηγά. Μεθοδικά. Τον Μάιο του 2017 άρχισε, λοιπόν, να μελετά ποιο θα είναι το πρότζεκτ του μέλλοντος. Συζητά με την πανεπιστημιακή κοινότητα, τη βιομηχανία, τις εταιρείες τεχνολογίας και καταλήγει ότι η τεχνητή νοημοσύνη ανοίγει. Το θέμα επείγει, γιατί «στην Ιρλανδία δεν είχαμε αρκετούς φοιτητές που θα μπορούσαν να στηρίξουν τα προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης και, αν συνεχίζαμε έτσι, ούτε στο μέλλον θα είχαμε το ειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό που θα χρειαζόταν η βιομηχανία αυτή για να παραμείνει στην Ιρλανδία και να μην αναζητήσει άλλη χώρα. Συμπεράναμε, λοιπόν, πως θα έπρεπε να εκπαιδεύσουμε και εργαζόμενους σε άλλους τομείς, όπως και φοιτητές. Τον Μάιο-Ιούνιο του 2017 δημιουργήσαμε ένα μάστερ για την τεχνητή νοημοσύνη, όπου πανεπιστημιακοί και άνθρωποι της βιομηχανίας αποφάσισαν από κοινού τι θα πρέπει να διδάσκεται. Υπήρχε μόνο ένας βασικός όρος: πως το μάστερ έπρεπε να αρχίσει τον Σεπτέμβριο του 2018».
Φυσικά και έγινε. Μέσω Διαδικτύου. Με μεγάλη ανταπόκριση. Όπως σε κάθε απόφαση, όμως, δεν υπάρχει μόνο χρυσόσκονη.
