Αγιάτρευτος εραστής της πολιτικής. Διέγραψε έναν κύκλο σχεδόν 20 ετών σε υπουργικές θέσεις και 31 ετών στη Βουλή, από το 1981 ως το 2012. Είπε όλα όσα ήθελε να πει. Αγχίνους, σίγουρα. Ετοίμαζε με πάθος κάθε επόμενο λάθος. Είχε τα προσόντα να γίνει ηγέτης, έγινε δημοσιότητας κλέφτης. Αυτοκαταστροφικός, έξυπνο πουλί, με λυμένα ζωνάρια, ιδιόρρυθμος, αιχμηρός, αιρετικός; Πάντα προκαλούσε ισχυρά φορτία σε μια πολυκύμαντη πορεία, όπου μπλέκονται η σκηνοθεσία με την πολιτική μυθολογία και τα ανορθόδοξα με σχετική επιτυχία.
«Τι θα είχε γίνει εάν…». Οι υποθέσεις δεν εκτιμώνται στης πολιτικής τις σχέσεις και στης Ιστορίας τις θέσεις.
Προκάλεσε, τσακώθηκε, μισήθηκε, αγαπήθηκε, χλευάστηκε, αλλά δεν νοιάστηκε, ανυπόφορα «κουλ», πληθωρικός, τα έβαλε με όλους, ακόμη και με το ίδιο του το κοινό («Μαζί τα φάγαμε»). Ναι, κοινό. Αν βλέπεις τον εαυτό σου σαν πνευματώδη, ταλαντούχο καλλιτέχνη, δεν είναι φθηνό.
Με δηλώσεις κρότου λάμψης, είχε στραμμένα τα βλέμματα πάνω του για όλους τους λάθος λόγους. Μυαλό ακονισμένο, τέρας μορφώσεως, με λαμπρές σπουδές στο Παρίσι, δραστηριοποιημένος στους Λαμπράκηδες και με αξιόλογη προσφορά στον αντιδικτατορικό αγώνα, από τους πλέον εμβληματικούς «Πασοκάνθρωπους», έκανε «πάρτι» σε άλλους τόπους. «Ήταν ένας αυστηρός κριτής των πολιτικών εξελίξεων». Κριτική, χωρίς μνήμη και προσωπική ευθύνη, όσο το δυνατόν πιο συμπεριληπτική, ώστε να φαντάζει συλλογική η «ενοχή».
Αναμφοίβολα, κάποιες φορές ήταν απολαυστική η αμεσότητα και η απογειωτική ατάκα της ελευθεριότητας. Όπως, τη δεκαετία του ’80, όταν η Μάργκαρετ Θάτσερ σε συμβούλιο κορυφής, βλέποντάς τον ρώτησε τον διπλανό της «ποιος είναι ο χοντρός» κι αυτός, κατά τα θρυλούμενα, αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα αυτό που φαντάζεστε για της σαρκός τα ηδονικά.
Αθυρόστομος και αυτάρεσκος, κυνικός ή ειλικρινής, αμετροεπής ή ευθύς, των αντιφάσεων, αλλά όχι των προφάσεων.
Τι ήταν, τι δεν ήταν, νομίζω ότι στιγμή δεν σκέφτηκε. Τη ρωγμή ερωτεύτηκε, και σίγουρα, όπως ήθελε, πορεύτηκε. Αν και Λέων, ως «El Toro».
