Από το 2009 μέχρι σήμερα να ‘μαστε καλά, έχουμε ζήσει μέσα σε τρεις διαφορετικές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας. Τον επίλογο της μεταπολίτευσης, την εποχή των μνημονίων και τον πρόλογο μιας εποχής που θα μπορούσε (για την ώρα)να έχει τίτλο επιστροφή στην κανονικότητα. Το κανονικό της όνομα, αναλόγως των γεγονότων, θα το μάθουμε εν καιρώ. Τρεις διακριτές περίοδοι, σε διαφορετικό ιστορικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο η κάθε μια, για τις οποίες οι ιστορικοί του μέλλοντος θα έχουν άφθονη ύλη να επεξεργαστούν.
Σημείο καμπής και ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο θα είναι η χρεοκοπία της χώρας, απόρροια της απερίσκεπτης πολιτικής των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου. Μια δραματική περίοδος, που ορίστηκε από την απόγνωση στην κοινωνία και την έκρηξη οργής. Μια δεκαετία που σάρωσε τα πάντα, που προκάλεσε πληγές στο σώμα της κοινωνίας, έθεσε σε αμφισβήτηση τη συνοχή της και είχε ως αποτέλεσμα σοβαρές ανακατατάξεις.
Σημείο των καιρών ήταν τα πρόσωπα που το κύμα της οργής και ο λαϊκισμός, που ποτέ δεν έλλειψε από τη χώρα, έφεραν στην επιφάνεια. Η απόρριψη του παλιού και η «ανανέωση», ανέδειξε στην κεντρική πολιτική σκηνή νέα πρόσωπα: Πάνος Καμμένος, Σταύρος Θεοδωράκης, Φώτης Κουβέλης, Αλέξης Τσίπρας, Φώφη Γεννηματά, Βασίλης Λεβέντης, η Χρυσή Αυγή και μαζί Αντώνης Σαμαράς, Βαγγέλης Βενιζέλος.
Σήμερα όλα αυτά τα έχουμε αφήσει πίσω και μακάρι να μην τα ξαναζήσουμε ποτέ! Οτιδήποτε παραπέμπει σε εκείνη τη δραματική περίοδο είναι μια κακή ανάμνηση. Με εξαίρεση την αείμνηστη Φώφη Γεννηματά, η ιστορία και η πολιτική πραγματικότητα έβαλε στο περιθώριο όλα αυτά τα πρόσωπα με μια εξαίρεση. Η μοναδική φωνή που φτάνει στο σήμερα από το γκρίζο παρελθόν είναι του Αλέξη Τσίπρα. Είναι ο μοναδικός «μνημονιακός» πολιτικός αρχηγός που συνεχίζει να είναι στα πράγματα. Είναι ο τελευταίος πολιτικός μιας περιόδου που έκλεισε οριστικά και μοιάζει ήδη πολύ μακρινή!
Αναζητώντας τις αιτίες για την «αποκαθήλωση» του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί κανείς παρά να συμπεριλάβει και αυτή την παράμετρο. Ένας πρωθυπουργός στο βαθύ σημείο μιας οικονομικής κρίσης, έχει το φορτίο μιας αρνητικής εικόνας που τη σκιαγραφούν σκληρά μέτρα και περιοριστική πολιτική. Για το λόγο αυτό το σημαντικότερο μειονέκτημα σε αυτή την προεκλογική περίοδο για τον Αλέξη Τσίπρα ήταν ακριβώς η αδυναμία του να θέσει σε σύγκριση την δική του περίοδο διακυβέρνησής.
Η απευθείας σύγκριση των πεπραγμένων δύο διαδοχικών πρωθυπουργών, αντικειμενικά λειτούργησε εις βάρος του. Πολύ περισσότερο που ο ίδιος επέλεξε την σύγκριση και την κατά πρόσωπο αναμέτρηση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος όμως είχε να επιδείξει στη δική του περίοδο διακυβέρνησης θετικά μέτρα για την κοινωνία και σημαντικές επιδόσεις για τη χώρα.
Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ότι μπορούσε να θυμίσει τον παλιό (κακό) του εαυτό και τις συνθήκες που τον ανέδειξαν πρωθυπουργό. Κάτι που κανείς δεν θέλει σήμερα να θυμάται. Και δεν προσπάθησε ούτε στιγμή να βγει από αυτόν τον ρόλο. Επέμεινε με τον τρόπο του να θυμίζει στους ψηφοφόρους ένα στενόχωρο παρελθόν, που πλέον η χώρα και η κοινωνία το έχει προσπεράσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζε να είναι φτιαγμένος με το υλικό της κρίσης. Είναι κάτι που στον ελάχιστο χρόνο μέχρι τις εκλογές της 25ης Ιουνίου, δεν μπορεί να αλλάξει.
Δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ η προσπάθεια στις επικείμενες εκλογές να περιοριστεί το μέγεθος της συντριβής, δύσκολα θα φέρει κάποιο αποτέλεσμα. Είναι πλέον πολύ αργά για αλλαγές και θεαματικές κινήσεις. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει μια δοκιμασμένη πρακτική. Όταν η ομάδα έχει τη μία ήττα μετά την άλλη και πάει για υποβιβασμό, δεν αλλάζεις παίχτες, αλλάζεις προπονητή! Αρκεί βέβαια να μη είναι στις τελευταίες αγωνιστικές του πρωταθλήματος, γιατί τότε ούτε αυτό έχει αξία.
