Μετά από ένα μπρα ντε φερ πολλών ημερών, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι κατέληξαν σε έναν πρόχειρο συμβιβασμό, που τον ονόμασαν συμφωνία για την αύξηση του ανώτατου ορίου του χρέους. Ουσιαστικά αυτό που κάνουν οι ΗΠΑ, όχι μόνο τώρα, αλλά εδώ και πολλά χρόνια, είναι να αγοράζουν χρόνο για να αντιμετωπίζουν το «τέρας» του χρέους τους, που εκ των πραγμάτων είναι ανεξέλεγκτο και σε αέναη αυξητική τάση. Από το 2000 έως σήμερα έχει κάνει άλμα από τα 5,7 τρισ. στα 31,4 τρισ. δολάρια, με τις προβλέψεις να το τοποθετούν στα 95 τρισ. έως το 2050. Με τη διαφορά ότι η Αμερική οδεύει τον επόμενο χρόνο προς εκλογές με πρωταρχικό διακύβευμα την πολιτική σταθερότητα, όχι όμως και τόσο ορθώς εννοούμενη, καθότι έχει να κάνει με την κομματική οικονομική ορθότητα.
Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της αμερικανικής οικονομίας και όχι μόνο είναι η ρίψη χρήματος από το ελικόπτερο ένας όρος που πρώτος χρησιμοποίησε ο οικονομολόγος Μίλτον Φρίντμαν αναφερόμενος στην κοπή χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες και το απευθείας μοίρασμά του στους πολίτες για να στηρίξουν την οικονομία μέσω κατανάλωσης.
Χρέη, λοιπόν, πάνω στα χρέη που έχουν φθάσει σε αστρονομικά ύψη και τα οποία κανείς δεν γνωρίζει σε ποιους ακριβώς οφείλονται. Και δεν είναι μόνο η Αμερική. Ολόκληρος ο κόσμος στέκεται πάνω σε μια τεράστια φούσκα από στοιχεία ενεργητικού, που κάποια στιγμή θα σκάσει, κάνοντας απλά το χρέος ακόμη πιο δυσβάσταχτο. Είναι απλώς και μόνο η συνέπεια των παραπάνω πολιτικών και όχι κάποιο αναπάντεχο γεγονός γιατί πάντα θα υπάρχουν απρόβλεπτα στους κύκλους της οικονομίας και της ζωής.
Το παράδοξο είναι ότι οι ΗΠΑ με όλο αυτό το τεράστιο χρέος δίδουν στις υπόλοιπες χώρες μαθήματα για το πώς να μειώσουν τα χρέη τους. Με τη σιγουριά βεβαίως ότι έχουν πίσω τους την πιο ισχυρή κεντρική τράπεζα του πλανήτη και ένα νόμισμα που παρά τις αναταράξεις παραμένει το κυρίαρχο αποθεματικό του πλανήτη. Δεν μιλάμε όμως για ορθότητα, αλλά για τις επιταγές του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος…
