Ξαφνικά, τα βλέμματα στράφηκαν στον Παγκόσμιο Νότο. Εκεί που η φτώχεια, η εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών, η έλλειψη υποδομών, η κατακερματισμένη αλυσίδα τροφοδοσίας και τα κατάλοιπα της αποικιοκρατίας έκαναν ηχηρό «κρότο», αλλά κανείς δεν τον άκουγε. Και τώρα, οι ανάγκες της γεωπολιτικής επιτάσσουν ότι οι χώρες αυτές θα πρέπει να εξυπηρετήσουν τη «νέα τάξη» πραγμάτων αλλάζοντας στρατόπεδα. Με τη διαφορά ότι δεν είναι πλέον ο «εύκολος παίκτης».
Πεδίο ανακατατάξεων λοιπόν η σύνοδος κορυφής του G7. Mε ολίγον σπασμωδικές κινήσεις γιατί η λογική είναι ότι δεν πρέπει να χαθεί άλλος χρόνος. Οι τόνοι κατέβηκαν σε τόσο μεγάλο βαθμό, που ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, Τζέικ Σάλιβαν, είπε ότι η «πίεση» είναι «η λάθος λέξη» για να περιγράψει τις αλληλεπιδράσεις του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν με τους ηγέτες της Βραζιλίας, της Ινδίας, της Ινδονησίας και άλλων χωρών του Παγκόσμιου Νότου.
Ανώτερος στόχος να πεισθούν οι μεγάλες αναδυόμενες οικονομίες να βοηθήσουν στην επιβολή κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Ποιος όμως είναι ο δρόμος προς τα εμπρός που υποστήριξαν και οι δύο πλευρές; Γιατί σίγουρα δεν εννοούν το ίδιο. Οι κορυφαίες αναδυόμενες δεν έδωσαν συγκεκριμένη δέσμευση, ζητώντας απλώς να υπογραμμιστούν οι ανησυχίες και οι προτεραιότητες του Παγκόσμιου Νότου. Πολλά θα κριθούν από τις απτές και στοχευμένες προσφορές. Το ανακοινωθέν ανέφερε την ανάγκη να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις για κινητοποίηση 600 δισ. δολαρίων σε υποδομές για τις αναπτυσσόμενες χώρες και 100 δισ. δολ. ετησίως σε χρηματοδότηση για τον μετριασμό των κινδύνων της κλιματικής αλλαγής, καθώς και προσπάθειες για την αντιμετώπιση του τεράστιου χρέους των αναδυόμενων, που ξεπέρασε για πρώτη φορά τα 100 τρισ. δολάρια.
Το «έργο» παραμένει το ίδιο, όπως και οι θεατές. Οι παίκτες μπορεί να αλλάξουν έως έναν βαθμό μέχρις ότου να πιστέψουν ότι γίνονται λίγο πιο δυνατοί. Ένας ανεπανόρθωτα κατακερματισμένος κόσμος, που θα χρειαστεί αρκετό χρόνο για να βρεις τις νέες ισορροπίες του και τις νέες «σφαίρες επιρροής» του. Και αυτό είναι άκρως λυπηρό.
