Αυτές οι μέρες έχουν μια τόσο οδυνηρή αδιαφορία, που πριν αφήσει ο κατηφής Μάης μια γκρίζα σαπουνάδα, αρχίζει εντός ένα ακαθόριστο χλιαρό. Δεν είναι φθινόπωρο, δεν είναι η υγρή θλίψη του καιρού που θα γίνει αργότερα χειμώνας, κι όμως υπάρχει μια σκιά. Προσπαθώ να καταλάβω πού το πάει. Τίποτα χειρότερο από την αναμονή. Ειδικά, όταν το ελληνικό ρολόι προστάζει διάθεση καλοκαιρινή.
Προσπαθώ να καταλάβω πού το πάει. Τι να καταλάβεις από τ’ αυλάκια των πλοίων που σχηματίζουν το ίδιο διαδοχικό φίδι. Πλήξη από την πομπή των κενών και των τίποτα, που διασκορπίζεται, αφήνοντας υπόλευκα διαστήματα. Τι μεγάλο ξόδεμα σε σκηνοθετημένες ανθρώπινες στιγμές, για να ανοίξουν με τους νέους, τις γυναίκες, τους αναποφάσιστους γραμμές. Τι ξόδεμα σε θέαμα χωρίς υπόθεση, συζητώντας για ειδικούς σκοπούς, ηττημένους, «Δήμητρες» και Κασιδιάρη, γκάφες, γάτες και τικτοκικές πλάκες. Όλες οι κινήσεις είναι στάσεις, η ίδια στάση όλες τους. Η νίκη.
Θα ψηφίσω του Πεσόα τη λύση. «Να συμμορφώνεσαι είναι να υποκύπτεις και να νικάς είναι να συμμορφώνεσαι, να ’σαι νικημένος. Γι’ αυτό κάθε νίκη είναι χυδαιότητα. Οι νικητές χάνουν πάντοτε όλες τις ικανότητες απογοήτευσης απέναντι στο παρόν που τους οδήγησαν στον αγώνα, ο οποίος τους έδωσε τη νίκη. Μένουν ικανοποιημένοι, και ικανοποιημένος μπορεί να είναι μόνο αυτός που συμμορφώνεται, που δεν έχει την ιδιοσυγκρασία του νικητή… Η μεγαλύτερη πορφύρα είναι η παραίτηση. Η ύπατη αυτοκρατορία είναι του αυτοκράτορα που παραιτείται από την κανονική ζωή, από τη ζωή των άλλων ανθρώπων, στον οποίο η μέριμνα για την υπεροχή δεν βαραίνει σαν ένα φορτίο από κοσμήματα».
Βαρύ φορτίο η νίκη. Βαρύτερο η συμμετοχή, η στιγμή που ρίχνεις το φάκελο στη σχισμή. Βαραίνουν πολύ, γιατί το μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία. Και μετά πλημμύρα. Πάρτε νερό κι αναπνευστήρα.
