Στις γειτονιές των λέξεων δεν αγαπιούνται το δικαίωμα με την υποχρέωση. Στην ψήφο πώς συναντιούνται;
«Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική για όλους όσοι είναι εγγεγραμμένοι στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους (άρθρο 51, παρ. 5 Συντάγματος της Ελλάδας και άρθρο 6 του π.δ. 26/2012). Ο εκλογέας που αδικαιολόγητα δεν ασκεί το δικαίωμα του εκλέγειν τιμωρείται με φυλάκιση από ένα (1) μήνα έως ένα (1) χρόνο».
Ναι, καλά! Κυρώσεις στο 40%… Πολύ νόστιμο θα ήταν να γίνουν όλα τα δικαιώματα (η άσκησή τους) υποχρεωτικά. H εργασία δεν «αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού»;
Ναι, καλά! Ας περιοριστούμε στα εκλογικά, στη «διαδικασία με την οποία διαλέγουμε αυτόν στον οποίο θα ρίξουμε το φταίξιμο».
Ρώτησα νομικό και μπερδεύτηκα κι άλλο, ομολογώ. Οι δύο αντίθετες απόψεις για την ψήφο, αυτή που συνηγορεί υπέρ του ατομικού δικαιώματος και η άλλη που θεωρεί πως η ψήφος αποτελεί αρμοδιότητα, δηλαδή δημόσιο λειτούργημα -συνεπώς, η άσκησή του είναι υποχρεωτική- προέρχονται από τη Γαλλική Επανάσταση. Αυτοί οι Γάλλοι είναι στη θεωρία μεγάλοι.
Οι Βέλγοι, όμως, εφάρμοσαν πρώτοι, το 1893, υποχρεωτικότητα της άσκησης του εκλογικού δικαιώματος, ως απόρροια της εκτεταμένης αποχής. Αχ, δημοκρατία, πού μάς οδηγείς;
Είναι ιδιώτες όλοι όσοι γυρνούν στην κάλπη την πλάτη; Αδιαφορούν για τα κοινά ή μήπως έχουν δει το έργο ξανά και ξανά και δεν καταδέχονται πλέον τα Ωσαννά; Αρχίζουν να γίνονται αρκετοί οι άλαλοι, για να θεωρούνται συλλήβδην αδιάφοροι, που «η καρδιά τους για την Πόλη δεν χτυπά». Από έγνοια για τα κοινά, κινά αυτός που περιμένει ψαχνά; Γι’ αυτόν, όμως, δεν τολμά κανείς να μιλήσει μειωτικά. Τον Ι.Χ. πολίτη αντιμετωπίζουν απαξιωτικά.
Γενικά και στην κάλπη ειδικά, μετρά ό,τι μετριέται. Γι’ αυτό, την Κυριακή ψηφίζουμε ή στις πλατείες αλωνίζουμε ή «εκσκαφές» στην «Πολιτεία του Πλάτωνα» προγραμματίζουμε.
