Δύο 24ωρα πριν από τις εκλογές ή τελευταία ημέρα προεκλογικού αγώνα και ένα από τα βασικότερα ερωτήματα που γεννώνται είναι το εξής: Ζητούμενο για τα πολιτικά κόμματα είναι το πώς θα κυβερνήσουν ή το ποιο θα κυβερνήσει;
Κρίνοντας από τον χρόνο που αναλώθηκε περί κυβερνήσεων μειοψηφίας, ανοχής, αυτοδυναμίας, συνεργασίας ή και ειδικού σκοπού και την πολιτική παραφιλολογία επ’ αυτών, μάλλον το ζητούμενο είναι το ποιος θα κυβερνήσει ή το ποιοι θα συγκυβερνήσουν.
Δεδομένων μάλιστα ότι όλη η κουβέντα γίνεται βάσει δημοσκοπήσεων, όταν άπαντες γνωρίζουμε το πόσο… εύκολα πέφτουν έξω οι δημοσκόποι στις προβλέψεις τους, και το ότι «κανείς» δεν γνωρίζει (πέραν ελαχίστων) τι αποτυπώνουν τα κρυφά γκάλοπ, προφανώς και η συζήτηση αντιμετωπίζεται ως ακαδημαϊκή ή θεωρητική.
Αφήστε, δε, που στην ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων και στον βαθμό που δεν αναδειχθεί αυτοδύναμη κυβέρνηση, τα κόμματα θα δοκιμάσουν όλες τις ασκήσεις συνεργασιών, βάσει απλής αριθμητικής, ώστε να διαπιστώσουν κάθε δυνατό συνδυασμό σχηματισμού κυβέρνησης, ξεχνώντας τις προεκλογικές δηλώσεις και εξαγγελίες. Τα όσα ειπώθηκαν πριν από την 21η Μαΐου θα λογίζονται… περασμένα – ξεχασμένα.
Σημασία πλέον θα έχουν τα δεδομένα της ημέρας: Η δυναμική που θα προσδώσουν τα εκλογικά αποτελέσματα σε κάθε κόμμα, οι έδρες που θα αθροίζει η επιδιωκόμενη συμμαχία, τα ποιοτικά συμπεράσματα των αναλυτών επί των αποτελεσμάτων της κάλπης και κυρίως οι προοπτικές για το κάθε κόμμα από μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση.
Όλα θα περιστραφούν γύρω από ένα σενάριο: Το ποιος θα κυβερνήσει. Όσο για το πώς θα κυβερνήσει, όπως και προεκλογικά, θα περάσει σε δεύτερο πλάνο.
