Δύσκολο να ερμηνευτούν με τη λογική οι κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την προεκλογική περίοδο, πολλώ δε μάλλον λίγα μόλις 24ωρα πριν ανοίξουν οι κάλπες. Εκτός αν υπάρχει κάτι που δεν το γνωρίζουμε. Γιατί όλο αυτό, χωρίς αμφιβολία, μοιάζει με ένα γαϊτανάκι λαθών, που ξεκίνησαν πέρυσι στις 17 Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη και εξελίχθηκε μέχρι τις μέρες μας. Πολιτικοί ελιγμοί που έμοιαζαν απροετοίμαστοι, βεβιασμένοι, χωρίς να έχουν υπολογιστεί οι συνέπειες στο κακό σενάριο και χωρίς να έχει διασφαλιστεί ένα μίνιμουμ προϋποθέσεων, ώστε να μην πέσουν με πάταγο στο κενό!
Από την αρχή μέχρι το τέλος, η αξιωματική αντιπολίτευση παρουσίαζε το ένα σενάριο πίσω από το άλλο, βάζοντας για λογαριασμό της στο πλάνο το σύνολο της αντιπολίτευσης, εννοείται χωρίς καμία εξουσιοδότηση. Ξεκίνησε αιφνιδιάζοντας μας από τη ΔΕΘ με την εξαγγελία της προοδευτικής διακυβέρνησης των νικητών. Στη συνέχεια καθώς το ενδεχόμενο να μην ήταν πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ φαινόταν το πιθανότερο σενάριο, έπεσε στο τραπέζι η πρόταση για κυβέρνηση συνεργασίας ακόμη και αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν ο νικητής των εκλογών. Όμως καθώς και αυτό το σενάριο δεν στεκόταν καλά, αφού τα κουκιά δύσκολα θα έφταναν, προτάθηκε κυβέρνηση μειοψηφίας, με την ανοχή κάποιων από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Με άλλα λόγια εξαντλήθηκαν όλα τα πιθανά και απίθανα ενδεχόμενα, που θα επέτρεπαν στον ΣΥΡΙΖΑ να ξαναπάρει την εξουσία!
Κανονικά όλο αυτό φάνταζε σαν μια απέλπιδα προσπάθεια να βρεθεί ο τρόπος σώνει και καλά, έστω και με την βοήθεια τρίτων να σωθεί η παρτίδα. Πρέπει να είναι η πρώτη φορά στην σύγχρονη πολιτική ιστορία, που ένα κόμμα δεν διεκδικεί την εξουσία για τον εαυτό του, αλλά και για λογαριασμό δυνητικών εταίρων. Είναι στ’ αλήθεια εντυπωσιακό πως σε όλες τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών οι ψηφοφόροι προτιμούν με διαφορά αντί του ΣΥΡΙΖΑ, μια συγκυβέρνηση της αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.
Θεωρήθηκε αυτονόητο πως στο ξεκίνημα της προεκλογικής περιόδου κάποιες πρώτες κουβέντες, δεν μπορεί, θα είχαν ανταλλάξει μεταξύ τους τα κόμματα. Πλην όμως φευ, αποδείχθηκε πως κανείς δεν είχε κάνει την παραμικρή συνεννόηση με κανέναν. Και έτσι πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις, ο ένας μετά τον άλλο διαχώριζαν την θέση τους. Πρώτο το ΚΚΕ, ακολούθησε το ΜΕΡΑ 25 και τελευταίο το ΠΑΣΟΚ.
Όλο αυτό κατέστησε στα μάτια της κοινής γνώμης θολό και αβέβαιο το κυβερνητικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από το γεγονός ότι ήταν μια έμμεση παραδοχή, πως σαν αυτόνομη παράταξη δεν είχε προοπτική εξουσίας.
Η τελευταία πράξη του δράματος παίχτηκε προχθές με την υπόθεση «κυβέρνηση ειδικού σκοπού». Ένα απευκταίο σενάριο για κάθε νοήμονα. Το τελευταίο που χρειάζεται σήμερα η χώρα, είναι να μεταβληθεί σε ένα απέραντο δικαστήριο! Φέρτε στο νου σας την επόμενη ημέρα σε μια χώρα που θα κυβερνηθεί με σκοπό να δικάσει τους αντιπάλους της. Ούτε στα χειρότερα όνειρά μας!
Επειδή όλο αυτό μοιάζει με συρραφή λαθών που θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν μόνο από ένα άπειρο και ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό, κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωσή μας, ίσως να υπάρχει άλλος λόγος. Και η μόνη εξήγηση που θα δικαιολογούσε την εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως έχοντας χάσει την μάχη του κέντρου (που ποτέ δεν έδωσε), στρέφεται προς τα αριστερά. Απευθύνεται αποκλειστικά σε ένα δικό του, αριστερό ακροατήριο, επιχειρώντας να πετύχει τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση των ψηφοφόρων του. Αυτό που θα του δώσει το ακριβοθώρητο 30% ή και κάτι παραπάνω. Δεν υπάρχει καμία άλλη εξήγηση! ΥΓ. Δυστυχώς ο Πάνος Καμμένος τελείωσε νωρίς. Αν υπήρχε σήμερα, όλα αυτά θα ήταν περιττά και αχρείαστα.
