Είναι, και σε τι βαθμό, σύγχρονος ο πολιτικός προεκλογικός λόγος; Αποτυπώνει την εξελικτική πορεία της κοινωνίας και της οικονομίας; Λαμβάνει υπόψη του τις τεχνολογικές επιδράσεις στην καθημερινότητα του πολίτη; Αναγνωρίζει την ταχύτητα με την οποία μεταβάλλονται διεθνώς οι οικονομίες; Απαντά σε ζητήματα που αφορούν την κλιματική αλλαγή, την ψηφιακή και ενεργειακή μετάβαση, τους δυνητικούς κινδύνους από τη χρήση της AI και του ChatGTP; Αντιλαμβάνεται τη διαφορετικότητα στην αντίληψη των νέων ψηφοφόρων, όχι μόνο αυτών που θα ψηφίσουν για πρώτη φορά την ερχόμενη Κυριακή, αλλά όσων έχουν ηλικία κάτω των 30 ετών;
Μιλώντας με το… χέρι στην καρδιά, ο πολιτικός λόγος έμεινε πίσω. Σε μεγάλο βαθμό επικεντρώνεται στα χρόνια προβλήματα της χώρας, σε προβλήματα τα οποία με την πάροδο των δεκαετιών έγιναν βίωμα στους ψηφοφόρους. Οι πολιτικοί αυτοπεριορίζονται στα όσα έμαθε να ακούει ο πολίτης για τους μισθούς, τις συντάξεις, τους άμεσους και έμμεσους φόρους, τις εισφορές, τους διαξιφισμούς για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την ιδιωτική ασφάλιση, τα πολιτικά σκάνδαλα και, μαζί, λίγο… λάσπη στον ανεμιστήρα ώστε όλα να γίνουν πιο εύπεπτα και παραπλανητικά.
Σε μεγάλο βαθμό ο πολιτικός λόγος παραμένει ξύλινος και συνθηματικός και όχι οραματικός, φιλικός στους νέους, νηφάλιος και κυρίως προοπτικός. Ο κυβερνητικός λόγος είναι συνήθως απολογητικός, ο αντιπολιτευτικός καταγγελτικός και… όποιος κερδίσει. Όποιος πάρει «κεφάλι» στην κάλπη και μετά… βλέπουμε.
Η επόμενη των εκλογών λογίζεται «διαφορετική» μέρα.
Ποιος εκ των πολιτών θα θυμηθεί το ποιος έταξε, τι και γιατί… Ποιος θα αντιληφθεί ότι πρώτος μετεκλογικός στόχος των πολιτικών είναι οι… επόμενες εκλογές.
Ουδείς, διότι άπαντες θα βρεθούν εκ νέου στο καθημερινό τους… μαγκανοπήγαδο, όπου χωνεύονται όλα!
