Κυρίως vision με ολίγον Euro και μπόλικη (γεω)πολιτική. Αυτή έχω καταλάβει ότι είναι η λογική. Εννοείται με κάποιες εξαιρέσεις. Πρώτη και τελευταία φορά που παρακολούθησα τον διαγωνισμό τραγουδιού ήταν το 2005. «Μy number one» και ειρηνικά, χαρούμενα και ωραία σ’ αυτόν «τον πολιτιστικό ανταγωνισμό μέσα σε μια κοινότητα κοινών ιδεών». Των χορών δεν είμαι, ούτε δεμένη δεν αντέχω το θέαμα. Μαθαίνω με διαφορά φάσης για τα καμένα, τα χαμένα και τα πολιτικά-ιστορικά σε νότες μπλεγμένα. Το 1976, όπως με ενημέρωσαν της Εurovision τα παιδιά, η Μαρίζα Κωχ μοιρολογούσε των Κυπρίων την προσφυγιά, με τίτλο «Παναγιά μου Παναγιά μου», η Τουρκία εξοργίστηκε, δεν διαγωνίστηκε, προκάλεσε και τιμωρήθηκε.
Φέτος, «τιμωρήθηκε» με τεσσάρι από την Ελλάδα (την Επιτροπή, για την ακρίβεια) το κυπριακό παλικάρι, αντί να του δώσουμε το παραδοσιακό 12άρι. Μέχρι κι εγώ το γνωρίζω αυτό. Είναι μαθηματική σταθερά. Η Κύπρος «δεν κείται μακράν».
«Πάντα λέγαμε ότι στην Ευρώπη δεν θα καταλάβουν τη σχέση Ελλάδας Κύπρου, ότι είμαστε αδέλφια, ότι είναι σαν να ψηφίζουμε τους εαυτούς μας, και γίνεται αυτό. Δεν μπορώ να το διανοηθώ το 4», εξήγησε Κύπρια παρουσιάστρια, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περιέλαβαν την ελληνική κριτική επιτροπή, έγινε πατιρντί, ο πρώην ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς ανέλαβε να δώσει διάσταση πολιτική («ένα ακόμα δείγμα, της προσπάθειας… του κυρίαρχου συστήματος να αποξενωθεί η ελληνική κοινωνία από την Μεγαλόνησο και το Κυπριακό»), επακολούθησε χλευασμός, γιατί το βρήκαν εξωφρενικό, επανήλθε ο πολιτικός κατηγορώντας τα τρολ, που «δεν έχουν καμία ενσυναίσθηση για την Κύπρο και με τα χαζά τους… επιβεβαιώνουν το ανησυχητικό γεγονός».
Δεν ξέρω τι στοιχεία έχει ο υπουργός περί χειραγώγησης «για να αποξενωθεί η ελληνική κοινωνία από το Κυπριακό», ξέρω, όμως, ότι ο χρόνος έκανε τη δουλειά του, τη φανερή και τη λαθραία. Άφησε να ξεθωριάσει και να εκφυλιστεί το σύνθημα «Δεν ξεχνώ». Με αφορμή την πώληση τριών ξενοδοχείων στην περίκλειστη πόλη των Βαρωσίων από τον Ε/κ ιδιοκτήτη τους σε Τ/κ επιχειρηματία, ξύπνησαν κάποιοι για να αποτρέψουν το κακό. Ο θρήνος δεν είναι αρκετός, όταν χάνεται το ενδιαφέρον για ό,τι είχαμε φυλαχτό. Κι έτσι, τι μένει; Το συμβολικό.
