«Ο πολιτικός λόγος για να είναι αληθής πρέπει να θυμίζει ερωτική επιστολή: αρχίζεις να μιλάς χωρίς να ξέρεις τι θα πεις και όταν τελειώσεις δεν πρέπει να θυμάσαι τι είπες».
Κάτι θυμόμαστε εμείς κι ας μην έχουμε γίνει αποδέκτες ερωτικής επιστολής. Ξεχάσαμε να γράφουμε στο χαρτί, μα θυμόμαστε τα βασικά της πολιτικής. Δεν είναι κακό να το θυμούνται κάπου κάπου τα απόμακρα πολιτικά ατελιέ και οι διαμορφωτές. Υπάρχει κόσμος που εξακολουθεί να θέλει να πει με την ψήφο του περισσότερα από ένα όνομα, ένα κόμμα, μια επιλογή.
Οι κομπάρσοι-πολίτες σκέφτονται ακόμη πολιτικά, από την ηθοποιό που ξεσπά στο Instagram για τη νοσηλεία της μητέρας της σε ιδιωτικό θεραπευτήριο [«Συγγνώμη, πληρώσαμε 2.000 (για μία μέρα) για να πάει σε άλλον γιατρό;»] μέχρι την κόρη επιχειρηματικής δυναστείας, που ξεφλούδισε ψύχραιμα την αρτινή τραγωδία («Είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου που χρειαζόταν για να γίνουμε γονείς… όμως οι άνθρωποι που θρηνούν τον χαμό του παιδιού τους δεν είχαν χρόνο. Δεν είχαν βοήθεια. Δεν είχαν την υποστήριξη που δικαιούνταν από το κράτος. Ήταν χαμένοι από χέρι…»).
Οι πολίτες σκέφτονται ακόμη πολιτικά, κι ας αποφεύγουν να παρακολουθούν εντατικά τα προεκλογικά, γιατί πριν την κάλπη τα ακραία και ενίοτε βλακώδη παρουσιάζονται σαν αχάτης.
Το ντιμπέιτ, το αφυδατωμένο, με πλαίσιο προσυμφωνημένο, το είδαν τελικά. Όπως θα δουν τη Γουροβίζιον το Σάββατο, λογικά. Δεν το λέω καθόλου υποτιμητικά. Κάθε παράσταση είναι σοβαρή υπόθεση. Φυσικά, στο θέαμα κερδίζουν άλλα συστατικά.
Την Τετάρτη ειδικά, το κοστούμι κέρδισε πανηγυρικά, καθώς θέματα λεπτά δεν συμπιέζονται μέσα σε δύο λεπτά.
Μία παράκληση, μόνο. Αν και όταν επαναληφθεί το ντιμπέιτ, να δώσει η Παναγιά η γκέισα να μην υποστούμε ξανά το μαρτύριο των ξύλινων τρίλεπτων μονολόγων.
Ενώ με κοιτούν στα μάτια, μαζεύω σπασμένα οράματα, κομμάτια.
