Όταν κάτι σημαντικό ολοκληρώνεται, συνήθως λέμε ότι πέρασε στην ιστορία. Ε, αυτό το ντιμπέιτ, σίγουρα δεν θα περάσει στην ιστορία. Αύριο θα το έχουμε ξεχάσει, καθώς τίποτε δεν άφησε πίσω του και δεν πρόκειται ούτε κατ’ ελάχιστον να επηρεάσει τα πολιτικά πράγματα. Ήταν σαν να μην έγινε.
Αν έπρεπε να βάλω τίτλο θα έλεγα «βαρετό» και «γραφειοκρατικό». Στιγμές ο τηλεθεατής είχε την εντύπωση πως παρακολουθούσε τοποθετήσεις που είχαν μαγνητοσκοπηθεί νωρίτερα, ή άκουγε αποσπάσματα από προηγούμενες ομιλίες των πολιτικών αρχηγών. Έγραφα χθες πως οι πολιτικοί αρχηγοί θα έρχονταν διαβασμένοι για όλα τα πιθανά ερωτήματα. Έκανα λάθος. Ήρθαν προετοιμασμένοι για να πουν αυτά που ήθελαν οι ίδιοι να πουν, ανεξαρτήτως ερωτήματος!
Για παράδειγμα ρωτούσαν το κύριο Ανδρουλάκη αν θα συνεργαστεί για το σχηματισμό κυβέρνησης και αυτός αράδιαζε το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο και ο κύριος Τσίπρας ο οποίος όταν ρωτήθηκε για το ξύλο από τα ΜΑΤ στους συνταξιούχους επί ΣΥΡΙΖΑ, έκανε πως δεν άκουσε και προτίμησε να εγκωμιάσει το πρόγραμμα του κόμματός του. Αλλά και ο κύριος Μητσοτάκης, όταν του επισημάνθηκαν τα πολλά σοβαρά λάθη, που ο ίδιος είχε παραδεχθεί στην περίοδο της διακυβέρνησής και του ζητήθηκε να βαθμολογήσει την Πρωθυπουργία του, μίλησε γενικώς και αορίστως για την ανάληψη της ευθύνης.
Στο δια ταύτα, νομίζω πως όσα ακούσαμε, είναι αυτά που επαναλαμβάνονται καθημερινά από τους αρχηγούς και τα στελέχη των κομμάτων. Τίποτα καινούργιο. Προτίμησαν όλοι τους να παραμείνουν στην ασφάλεια των προεκλογικών τους προγραμμάτων.
Από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία το ντιμπέιτ ήταν η πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη προς τους πολιτικούς αρχηγούς να συμφωνήσουν στην υποβολή των προγραμμάτων των κομμάτων τους στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ή στην Τράπεζα της Ελλάδος, προκειμένου να κοστολογηθούν.
Ήταν επίσης η αναφορά του Αλέξη Τσίπρα, με αποδέκτη τον Δημήτρη Κουτσούμπα, πως «Τον λαό θα σώσει η ενότητα» παραφράζοντας το γνωστό σύνθημα του ΚΚΕ πως «Τον λαό θα σώσει ο λαός». Και η απάντηση του Δημήτρη Κουτσούμπα προς τον Αλέξη Τσίπρα, πως «ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη, με την προοδευτική κυβέρνηση μούφα που πλασάρει». Η αλήθεια είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας, δεν κατάφερε για μια ακόμη φορά να πείσει για το ρεαλιστικό της πρότασης του, για συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας. Κατά τα λοιπά οι σπόντες και τα μισόλογα που ακούστηκαν ένθεν κακείθεν, ήταν χωρίς αξία.
Κάπως έτσι κινήθηκε το τρίωρης διάρκειας ντιμπέιτ το οποίο δεν το βοήθησαν να ζωηρέψει οι δημοσιογράφοι που έθεταν τις ερωτήσεις. Η μοναδική ευκαιρία να αποκτήσει ουσία η διαδικασία, ήταν η δυνατότητα της επίμονης διευκρινιστικής ερώτησης, που θα ασκούσε πίεση στον ερωτώμενο για επί της ουσίας απάντηση και θα επισήμαινε ενδεχόμενες ανακρίβειες. Δεν το εκμεταλλεύτηκαν οι συνάδελφοι, με εξαίρεση την εξαιρετική Ράνια Τζίμα και τον επίσης εξαιρετικό Αντώνη Σρόιτερ, που κατά τη γνώμη μου ήταν με διαφορά οι πιο εύστοχοι από το πάνελ των δημοσιογράφων.
Και επειδή το ανέφερα, νομίζω πως ένας λόγος για τον έντονα γραφειοκρατικό χαρακτήρα της διαδικασία, ήταν η παρουσία επτά δημοσιογράφων, απέναντι σε έξι πολιτικούς. Θα ήταν πολύ καλύτερα αν ήταν 1-2 οι δημοσιογράφοι αντί για επτά. Και ας έβγαιναν με κλήρωση. Η άποψη κάθε κανάλι και δημοσιογράφος, είναι χωρίς λογική!
Τέλος αν έπρεπε να αναδείξω την καλύτερη παρουσία στο ντιμπέιτ, χωρίς αμφιβολία θα έλεγα πως ήταν ο Γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας. Με τα δικά μου κριτήρια ήταν ο πλέον συμπαθής απ’ όλους και ας διαφωνώ με τις απόψεις του. Όμως ήταν ανθρώπινος, φιλικός και ιδιαίτερα επικοινωνιακός. Ακόμη και αυτή η αδεξιότητα του στην τήρηση του χρόνου, ανέδειξε το προφίλ ενός «κανονικού» ανθρώπου.
