Για άλλη μία φορά -μετά βέβαια από αρκετά χρόνια- οι πολιτικοί αρχηγοί θα καθίσουν όλοι μαζί σε ένα… τραπέζι να συζητήσουν (μονολογήσουν) προεκλογικά για τις προγραμματικές ανακοινώσεις, την επόμενη τετραετία και τα τεκταινόμενα της τετραετίας που εκπνέει.
Θα βιώσουν τη… βάσανο του debate, με κυρία επιδίωξη όχι πώς θα κερδίσουν τον ψηφοφόρο, αλλά να μη χάσουν μέρος των όσων «έχτισαν» προεκλογικά.
Είθισται, δηλαδή, οι πολιτικοί αρχηγοί να προσέρχονται στα debates αμυντικά, κρίνοντας από τα όσα συνήθως προηγούνται σε επίπεδο διαβούλευσης μεταξύ των εκπροσώπων τους και των δημοσιογράφων που αναλαμβάνουν το… ανακριτικό έργο. Και αυτή τη φορά λοιπόν όλα είναι προγραμματισμένα και προαποφασισμένα: Ποιος θα κάτσει πού, ποιος θα ρωτήσει πρώτος, ποιος θα απαντήσει πρώτος, δεύτερος και ούτω καθεξής, ποιες θεματικές ενότητες θα συζητηθούν, με ποια σειρά θα τεθούν οι ερωτήσεις και μια σειρά από άλλα θέματα περισσότερο λεπτομερειακά, κάποια έως και παρασκηνιακά.
Θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον να απολαμβάναμε τους πολιτικούς να αναπτύσσουν μεταξύ τους διάλογο, να έχουν ελευθερία κινήσεων, να οργανωνόταν το debate με δημοσιογραφικούς και όχι με κομματικούς όρους.
Θα μπορούσε, για παράδειγμα, το debate θα είχε τη λογική ενός δημόσιου διαλόγου όπως συνήθως αναπτύσσεται μεταξύ των πολιτικών στο κοινοβούλιο ή στο πλαίσιο ενημερωτικών εκπομπών. Ο ελεύθερος διάλογος δεν πρέπει να φοβίζει κανέναν, πολύ δε περισσότερο τους πολιτικούς αρχηγούς, που θα έπρεπε να αρέσκονται στον αυτοσχεδιασμό και όχι στον προκάτ λόγο, στην ελεύθερη συζήτηση και όχι τους παράλληλους μονολόγους, στη στιγμιαία αντίδραση και όχι στο προσυμφωνημένο.
