Μερικές φορές η αβεβαιότητα είναι χειρότερη από την απογοήτευση, ενίοτε και από το ίδιο το πρόβλημα. Αυτό που έκαναν οι δύο κορυφαίες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη στις πρόσφατες συνεδριάσεις τους είναι να εδραιώσουν ένα οριστικό «ίσως» μέσα σε ένα συνονθύλευμα υψηλού πληθωρισμού, τραπεζικής κρίσης και οικονομικής επιβράδυνσης.
Η μικρή αύξηση των επιτοκίων κατά 25 μονάδες βάσης υπογραμμίζει την ανάγκη ενός αργού βηματισμού, καθώς η «σκόνη» από τις πρόσφατες αναταράξεις με τις τράπεζες δεν έχει ακόμη «κατακαθίσει».
Δείχνει ταυτόχρονα και πόσο γρήγορα αρχίζουν να στενεύουν τα περιθώρια της νομισματικής πολιτικής, αφού πλέον έρχεται σε σύγκρουση με τον ίδιο τον στόχο της. Η χρηματοπιστωτική σταθερότητα υποχρεώνει τις κεντρικές τράπεζες να σταματήσουν τις μεγάλες επιτοκιακές αυξήσεις, την ώρα που ο πληθωρισμός τούς λέει ότι θα πρέπει να τις συνεχίσουν.
Κάπως έτσι δημιουργούνται οι «φαύλοι κύκλοι» που ανατροφοδοτούνται από τις αντικρουόμενες πολιτικές. Ο πληθωρισμός της ενέργειας έγινε πληθωρισμός τροφίμων, υψηλό μισθολογικό κόστος και τώρα πληθωρισμός της «απληστίας», που έχει να κάνει με το κυνήγι κέρδους από τις επιχειρήσεις. Γιατί είναι σαφές ότι μία πολιτική δεν μπορεί να επιλύσει αυτομάτως όλα τα προβλήματα που προκύπτουν.
Το «σημείο μηδέν» δεν είναι ο πληθωρισμός αυτός καθαυτός, αλλά η ετεροχρονισμένη αντιμετώπισή του, που άνοιξε τον «ασκό του Αιόλου» για πολλά δεινά. Ακρίβεια, κερδοσκοπία, άνοδος επιτοκίων, τραπεζική κρίση και συνεχής αποδυνάμωση της οικονομίας. Οι δύο απειλές, «στασιμοπληθωρισμός» και «αδιέξοδος πληθωρισμός», εξαπλώνονται με ολοένα και μεγαλύτερη ταχύτητα.
Για να σταματήσει μία κρίση πρέπει να διακοπεί ο «φαύλος κύκλος». Και για να συμβεί αυτό, δεν θα πρέπει να γίνονται τα ίδια λάθη. Το νομισματικό και τραπεζικό σύστημα είναι γεμάτα από ρωγμές και αυτό που πληρώνει σήμερα ο κόσμος είναι η αφθονία του φθηνού χρήματος και ο τρόπος με τον οποίο διαμοιράστηκε. Δυστυχώς, όμως, «φαύλος κύκλος» έχουν γίνει και τα λάθη πολιτικής και τα αδιέξοδα αυτών των λαθών.
