Κι όμως κτυπά. Η καρδιά των νέων κτυπά και μάλιστα δυνατά. Αυτοί οι κτύποι είναι που εν πολλοίς θα συμβάλουν στη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος, αυτοί είναι που θα ζωγραφίσουν τις βασικές πινελιές στο σκηνικό διάκοσμο της επομένης των εκλογών.
Όποιος τους ακούει, ανησυχεί. Όποιος δεν μπορεί ή δεν ενδιαφέρεται να τους ακούσει πιστεύοντας, ότι η συνήθης συνταγή για την τακτοποίηση της κατάστασης αρκεί για το (δικό του) μέλλον, σφάλει. Και θα εισπράξει το αντίτιμο. Αυτό το κομμάτι του εκλογικού σώματος είναι που ανησυχεί περισσότερο από κάθε άλλη ηλικιακή ομάδα για το δικό του αύριο. Μένει να αποδειχτεί, αν θα κατασταλάξει στην προτίμησή του με βάση τις υποσχέσεις, που αφειδώς-και αορίστως-μοιράζονται κατά την προεκλογική περίοδο, ή θα εκφραστεί ζυγίζοντας όσα έζησε και όσα επιθυμεί. Γι’ αυτό και αποτελεί μια βουβή απειλή. Η οποία καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις πότε ως αδιευκρίνιστη ψήφος και πότε ως ψήφος ακαταστάλακτη, προτίμηση δηλαδή που δεν είναι οριστική αλλά μπορεί να μεταβληθεί μέχρι την ώρα της προσέλευσης στην κάλπη.
Δεν είναι μικρός ο αριθμός των νέων σε ηλικία ψηφοφόρων. Πλησιάζουν το 1 εκατομμύριο. Για την ακρίβεια, 937.778 είναι οι εκλογείς ηλικίας 17-24 ετών. Άλλοι από αυτούς μόλις έχουν βγει στην αγορά εργασίας με αποδοχές τέτοιες που δεν τους επιτρέπουν να ξεμυτίσουν από την πατρική εστία, άλλοι ψάχνονται γενικώς και οι υπόλοιποι θα ψάχνονται στο εγγύς μέλλον, μόλις ολοκληρώσουν τον κύκλο των όποιων σπουδών έχουν επιλέξει. Κι ας μη διαφεύγει από κανέναν μελετητή της ελληνικής κοινωνίας, ότι ένας αριθμός θα πάρει το δρόμο που έχουν πάρει κι άλλοι, για να αναζητήσει (ή έχει βρει ήδη) το δρόμο προς την αλλοδαπή ως λύση δημιουργικής επιβίωσης.
Υπάρχει και κάτι άλλο το οποίο λειτουργεί προσθετικά στο αίσθημα αγωνίας, που βασανίζει (αλλά δεν ομολογείται ευθέως από) τα εκλογικά επιτελεία των κομμάτων: Αυτό το κομμάτι της νεολαίας είναι που πέρασε το κρισιμότερο στάδιο του μαθησιακού ή επαγγελματικού προσανατολισμού σε συνθήκες σκληρής αντικοινωνικής απομόνωσης κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Πώς θα εκφραστεί, πώς θα εκραγεί; Δια της συμμετοχής με ψήφο διαμαρτυρίας ή δια της αποχής; Μαζί μ’ αυτούς είναι και οι περίπου 3 εκατομμύρια ηλικίας 25-44 ετών που για τους ίδιους λόγους αναγκάστηκαν να καθηλώσουν τις προσδοκίες τους στην πιο παραγωγική περίοδο της ζωής τους. Μαζί και οι οικογένειές τους.
Είναι αυτές οι κατηγορίες που, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat και της Τράπεζας της Ελλάδας, κυρίως πλήττονται από το άνοιγμα της ψαλίδας των εισοδηματικών ανισοτήτων και βιώνουν το φάσμα της φτώχειας περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη.
Μπροστά μας, είπε πρόσφατα ο Γιάννης Στουρνάρας, ανοίγεται αισιόδοξο το μέλλον της ανάπτυξης, η οποία υπολογίζεται ότι το τρέχον έτος θα προχωρήσει με ρυθμούς της τάξης του 2,3%. Το ερώτημα ωστόσο που βασανίζει την απορυθμισμένη κοινωνία είναι «ποιοι θα ωφεληθούν»; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Ωστόσο στην κάλπη κανείς δεν γνωρίζει με ποιαν επιλογή θα αποτυπωθεί. Η χαλαρή ψήφος δεν ωφελεί το κυβερνών κόμμα, διότι η διασπορά θα της αφαιρέσει ποσοστά και έδρες. Αν μάλιστα χρειαστεί και δεύτερη εκλογική αναμέτρηση στις αρχές του Ιουλίου, είναι δύσκολο η ψήφος διαμαρτυρίας, έστω και χαλαρή, να μεταλλαχθεί σε ψήφο επιδοκιμασίας του κυβερνητικού έργου.
Είναι το ίδιο λάθος, είχε πει ο Σωκράτης, να δίνεις σ’ αυτούς που δεν πρέπει με το να μη δίνεις σ’ αυτούς που πρέπει («της αυτής αμαρτίας είναι το διδόναι οις μη δει και το μη διδόναι οις δει»). Και τα λάθη συνήθως κάποια στιγμή πληρώνονται.
