Δύο εβδομάδες προτού ανοίξουν οι κάλπες και δεν διακρίνεις… πελάτες. Μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος θα ψωνίσει, αλλά δεν βρίσκει λόγο να το διατυμπανίσει. Γιατί θα ψηφίσει; Προφανώς, γιατί μπορεί. Κυνικό; Απαισιόδοξο; Θλιβερό ή εν τέλει επιχείρημα γερό;
Διαβάζω και ακούω ότι αυτές οι εκλογές είναι μουγκές -ο Κοσμάς ο Σκούταρης χαμογελά από το χθες-, χάθηκαν οι κεκράκτες και οι πρόθυμοι παλαμακιστές πίσω από φράχτες. Σύμφωνοι, η απλή αναλογική δυσχεραίνει την πρόβλεψη συμπεριφοράς των ψηφοφόρων, γνωρίζοντας ότι πιθανότατα έχουν δύο κάλπες μπροστά τους. Ναι, δεν καταγράφεται στην κοινωνία κάποιο ισχυρό ρεύμα ή «δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νιώσαμε καλά» τα μηνύματα. Όμως, πώς μπορεί η ήσυχη απόσταση να ερμηνευτεί;
Ίσως, επειδή η πολιτική είναι «είδος υποστηριγμένον. Κατανάλωσις πολλή. Τιμαί σχετικώς μεγάλαι». Βέβαια, τα πολιτικά ατελιέ και οι διαμορφωτές, ο Γκόρτσος κι ο Μαντάς τη δουλειά τους κάνουν. Ζουν από τον δημόσιο κορβανά.
Ίσως, γιατί ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών έχει αποδεχτεί πως το κάθε αρνάκι από το ποδαράκι του κρέμεται και δεν περιμένει πολλά από σωτήρες και προφήτες σε μία χώρα που μετρά ακόμη σε βασικές υποδομές τρύπες.
Ίσως, γιατί «oι συγκλίσεις μεταξύ των συστημικών κομμάτων στην Ελλάδα είναι εντυπωσιακά μεγάλες… Και καμιά φορά, η υπερβολική αύξηση της ρητορικής οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν επαρκείς, ουσιαστικές διαφορές, διότι υπάρχουν καταναγκασμοί: Είμαστε μία χώρα ευρωπαϊκή, είμαστε μία χώρα που έχει δημοσιονομικούς περιορισμούς, είμαστε μία χώρα του ΝΑΤΟ, είμαστε μία χώρα που έχει ανυψώσει σε στρατηγική προτεραιότητα την εταιρική συνεργασία με τις ΗΠΑ, είμαστε μία χώρα η οποία έχει περάσει την εμπειρία της οικονομικής κρίσης».
Ίσως, γιατί επιτεύχθηκε η σύγκλιση με τα ευρωπαϊκά εκλογικά ήθη και ο θόρυβος, η λύσσα και η φρενίτις περνούν στη λήθη.
«Άσε, ρε Πετρή, όλο πολιτικά θα μιλάμε. Κι έπειτα, τι ξέρεις τι θα γίνει ως τις εκλογές;» Ξέρω, οι πολίτες και η δημοκρατία θα είναι οι νικητές.
