Ξέρω ότι είμαι ένα είδος παιγνιόχαρτου, που μου ζητούν να ψηφίσω υπεύθυνα, να ανυψώσω το λογικό μέχρι τα ύψη του πάθους ή να κατευθύνω τα πάθη με λογική, να συμφιλιώσω την κρίση με την επιθυμία.
Ξέρω ότι είμαι ένα είδος παιγνιόχαρτου, που με θυμούνται προεκλογικώς και μου ζητούν πολλά μετεκλογικώς. Ένα απλό παιγνιόχαρτο, ένα στιλό, ένα κομμάτι χαρτί, ένας απλός σταυρός, σε μια σύνθετη τράπουλα 9.810.040 (;) φύλλων και φυλών. Στις εικοστές εθνικές εκλογές της Μεταπολίτευσης, την πέμπτη Κυριακή μετά το Πάσχα, του Τυφλού.
Κάθε κάλπη του τυφλού, μα καμία δεν είναι «κολυμβήθρα του Σιλωάμ». Στην ευαγγελική περικοπή απαντάται, στην πολιτική, παρακαλώ σας, μην την πάτε. Μας υποτιμάτε.
Κάθε κάλπη του τυφλού και οι δημοσκοπήσεις του ορατού. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να φωτίζουμε πράγματα φαεινά και αυτόφωτα ως τα οπίσθια των πυγολαμπίδων. Αποτυπώνουν τάση, αλλά η κάλπη, όπου καραδοκεί η νέμεση και κρύβεται η ειρωνεία, είναι το γιορτάσι. Κάνουν τους υπολογισμούς τους τα κομματικά επιτελεία, αλλά οι αστάθμητες παράμετροι και οι «Δεν ξέρω/δεν απαντώ», μα μ’ αρέσει και το άκυρο, η αποχή ή το λευκό φτάνουν έως και σε διψήφιο ποσοστό. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το απόκρυφο και το υπαινικτικό, αλλά είναι βασανισμός των ειδικών.
Η ιδιαίτερη, μάλιστα, φύση της αναμέτρησης που θα πραγματοποιηθεί, ως φαίνεται, σε δύο κύκλους επεισοδίων, μοιάζει να ενισχύει το τελευταίο παραλληλόγραμμο των σφυγμομετρήσεων, που αρνείται να αποκαλύψει προθέσεις και διαθέσεις κι έτσι στήνονται υποθέσεις για τη συμμόρφωση σε προδιαγεγραμμένα σχήματα και δομές σκέψης.
Κι ύστερα είναι κι οι ψήφοι του κόμματος Κασιδιάρη, που δεν «μυρίζουν» και στην εκλογική πιάτσα ελεύθερες γυρίζουν.
Σκιές και φαντάσματα, μα ποιοι προσμένουν του Τυφλού θαύματα; Μάλλον θα έχουν φουσκονεριά τα τάματα και τα τεχνάσματα.
