Δίκαιη και ανεκτική Δημοκρατία «ναι», «όχι» όμως σε πολιτικές ακρότητες, σε κόμματασυμμορίες, σε «πολιτικούς» που προσβάλλουν και επιτίθενται στον πολίτη, σε πρόσωπα που εκφράζονται και πράττουν δίχως ίχνος σεβασμού και δικαιοσύνης.
Η πολιτική και η ποινική παραβατικότητα δεν έχουν θέση και ρόλο στο Κοινοβούλιο, στις εκλογικές αναμετρήσεις, στον δημόσιο λόγο, στην ίδια την κοινωνία.
Η δημοκρατια οφείλει να είναι δυναμική και ενεργή, ώστε μέσα από τα θεσμικά της όργανα -με νομοθετικές ρυθμίσεις και αποφάσεις δικαστηρίων να εξουδετερώνει κάθε ανάλογη απειλή, να περιθωριοποιεί τους εκφραστές της, να αυτο-θωρακίζεται.
Παθητική Δημοκρατία δεν νοείται. Τα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου έχουν την απόλυτη ευθύνη να λειτουργήσουν ενεργητικά, επιθετικά με όρους πολιτικής, «απαντώντας» όπως αξίζει σε όσους δεν αναγνωρίζουν τα όρια της Δημοκρατίας, σε όσους δεν δέχονται την ισονομία και την ισότητα.
Με μία φωνή, με μια κομματική γραμμή και σε απόλυτη σύμπνοια, τα κόμματα έχουν χρέος να προασπίσουν τη Δημοκρατία, μένοντας στην ουσία και όχι στον τύπο. Επιμένοντας στη λύση και όχι σε πολιτικές εντυπώσεων. Κάνοντας στην… άκρη τυχόν λάθη, απομονώνοντας το πρόβλημα, περνώντας το μήνυμα ότι οι πολιτικές αντιπαραθέσεις έχουν λόγο και ουσία εφόσον πρώτα διασφαλίζεται η Δημοκρατία.
Δεν υπάρχει ισχυρότερη εξουσία από αυτή του δημοκρατικού λόγου. Η άσκηση βίας, σωματικής ή ψυχολογικής, ακόμη και πολιτικής, φαντάζει ανίσχυρη μπροστά στον δίκαιο, τεκμηριωμένο, ορθά δομημένο πολιτικό λόγο. Η ιστορία μάς παραθέτει πολλά σχετικά διδάγματα, με πρώτο αυτό του «πατέρα» της Δημοκρατίας, του Κλεισθένη, ο οποίος το 508 π.Χ. έθεσε τις βάσεις για τη δημοκρατική μεταρρύθμιση της Αθήνας, επικρατώντας της ολιγαρχίας.
Δεν χρειάζεται να ξαναγράψουμε την ιστορία. Αρκεί να τη γνωρίζουμε, αρκεί να την αποδεχθούμε…
