Προφανώς και ο πληθωρισμός στα τρόφιμα παραμένει σε υψηλά επίπεδα, λόγω και του γεγονότος ότι ως δαπάνη χαρακτηρίζεται ανελαστική για τα νοικοκυριά. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, που ο σχετικός δείκτης παραμένει εκτός… ελέγχου, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά συνολικά στην Ευρώπη.
Και το ερώτημα που ανακύπτει είναι ένα: Πώς θα τιθασευτούν οι συνεχιζόμενες ανατιμήσεις σε μια κατηγορία προϊόντων μόνιμα υψηλής ζήτησης; Μόνη… γιατρειά φαίνεται να είναι ο χρόνος. Βλέπετε, ο κύκλος διακίνησης των πρώτων υλών θέλει τον χρόνο του για να κλείσει. Στην αγορά θα πρέπει να «πέσουν» νέες σοδειές, οικονομικότερες στην πρόσκτησή τους από τους προμηθευτές, ώστε να δοθεί η δυνατότητα μείωσης των τιμών παραγωγού – χονδρικής και αυτές με τη σειρά τους να επηρεάσουν ανάλογα τις τιμές στο ράφι. Μέχρι τότε, αυτό που χρειάζεται είναι… υπομονή!
Μόνο; Τα πάντα, δηλαδή, εξαντλούνται στην υπομονή; Προφανώς όχι… Όσοι εμπλέκονται στη διαμόρφωση των τιμών ανά στάδιο παραγωγής – διακίνησης οφείλουν να ασκήσουν αποπληθωριστικές πιέσεις, από τους γεωργούς, όταν παραλαμβάνουν σπόρους, φυτοφάρμακα ή άλλες προμήθειες, μέχρι τους καταναλωτές, όταν επιλέγουν στο ράφι.
Οι καταναλωτές, δε, είναι αυτοί που έχουν και τη μεγαλύτερη δύναμη να δράσουν αποπληθωριστικά στα τρόφιμα, αλλάζοντας συχνά πυκνά τη σύνθεση του καλαθιού με τις καθημερινές τους αγορές, θυσιάζοντας ακόμη και κάποιες από τις συνήθειές τους προκειμένου να περιορίσουν το συνολικό κόστος αγορών, έχοντας πλήρη επίγνωση για τις τιμές ανά κατηγορία προϊόντος ώστε να εντοπίζουν τα οικονομικότερα, «τιμωρώντας» τους παραγωγούς που επιμένουν σε τιμολογιακές ακρότητες…
Ας μην τα περιμένουμε όλα από την πολιτεία. Σε τελική ανάλυση, ο καθένας μας κάνει -σε μεγάλο βαθμό- κουμάντο στο πορτοφόλι του.
