Στον… αστερισμό κάθε προεκλογικής περιόδου συγχωρούνται τα περισσότερα, λέγονται πολλά και χαρίζονται τα πάντα. Η μετεκλογική κανονικότητα τα βάζει όλα σε τάξη, με τους ψηφοφόρους συνήθως να προσγειώνεται ανωμάλως στην πραγματικότητα, αποδεχόμενοι τη… μοίρα τους.
Εν όψει και αυτών των εκλογών, τα κόμματα προσερχόμενα στην κάλπη μοιράζουν τις υποσχετικές τους, γνωρίζοντας βέβαια ότι μπροστά τους έχουν την αναθεωρημένη πρόταση της Κομισιόν για το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, πρόταση στην οποία οι χώρες του Βορρά αντιδρούν τοποθετούμενες με αυστηρότητα. Ζητούν ουσιαστικά νέα σκληρή προσαρμογή για την υποχώρηση του δημόσιου χρέος, ενώ ανοικτοί παραμένουν και οι αλγόριθμοι για τις δαπάνες.
Εν ολίγοις… οι υποσχετικές των κομμάτων βασίζονται σε μακροοικονομικές παραδοχές που αύριο – μεθαύριο θεωρείται σίγουρο ότι θα αλλάξουν. Επίσης, σε εκκρεμότητα μένουν «προαπαιτούμενα» και μεταρρυθμίσεις, λειτουργώντας ανασταλτικά στην υλοποίηση πολλών εκ των προεκλογικών υποσχέσεων.
Με άλλα λόγια, καλές οι προεκλογικές προγραμματικές ανακοινώσεις, όμως σήμερα βρίσκεται σε ισχύ η «γενική ρήτρα διαφυγής» που επιτρέπει μεγάλη ελαστικότητα -ένεκα των συνεχών κρίσεων- στα όσα υπόσχονται και πράττουν οι πολιτικοί και που παύει να ισχύει από το 2024, οπότε όλα τα δεδομένα αλλάζουν.
To ζητούμενο λοιπόν είναι ένα: τι θα «χωρέσει» από τις εξαγγελίες των κομμάτων στο αναθεωρημένο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι κάποια -λίγα ή πολλά- θα μείνουν εκτός Συμφώνου, μήπως συζητάμε -προεκλογικά- χωρίς τον… ξενοδόχο, όπου ξενοδόχος η Κομισιόν;
