Καταλαβαίνω πού το πάνε, μα με υποτιμάνε. «Αν μέχρι σήμερα καταφέραμε να μείνουμε Ευρώπη -δεν πρέπει να ξεχνάμε τι πήγε να γίνει το 2015-, τώρα μπορούμε να λέμε ότι είμαστε Ευρώπη και να γίνουμε Ευρώπη παντού και σε όλα», ο ένας. «Το ζήτημα δεν είναι αν θα μείνουμε Ευρώπη, αλλά αν θα γίνουμε Ευρώπη», ο άλλος.
Συγγνώμη, αλλά δεν θα γίνουμε, γιατί είμαστε. Ανήκαμε στην Ευρώπη, ακόμη κι όταν φούσκωνε της πίκρας το προζύμι, ανήκουμε και θα ανήκουμε στην Ευρώπη, που είτε το θέλει κανείς, είτε όχι, είναι ελληνικότατη λέξη. Δεν μπορεί να μην έχει σχέση με το αρχαίο επίθετο ευρωπός «ευρύς» και το μυθολογικό όνομα Εύρωψ «μεγαλομάτης».
Τι είναι, όμως, η Ευρώπη; Ένα απέραντο οικονομικό βοσκοτόπι; Σκεφτείτε. Από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) και την αποτυχία της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και αργότερα στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ), όλα περιστρέφονται γύρω από την οικονομία. Ακόμη και η ξεχασμένη Ευρατόμ, το δεύτερο παιδί της Συνθήκης της Ρώμης του 1957, που κατοχύρωνε την ειρηνική χρήση της ατομικής ενέργειας, προέβλεπε μια κοινή αγορά στο πεδίο αυτό. Η αγορά ήταν το θέμα και οι ιδεαλιστικές ερμηνείες ήταν το στολίδι στο στέμμα.
Όλοι ή σχεδόν όλοι αγαπούν τον ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο, αλλά, όπως θα ’λεγε και ο σερ Ουίνστον, αυτό είναι αμφίβολο προσόν. Σίγουρα, όμως, είναι αυτό που μένει, όταν η Ε.Ε. κυρίως οικονομικά επιμένει.
Είμαστε Ευρώπη, είτε βρέξει είτε χιονίσει. Σε οικονομικό κρύο και σε μεγέθυνσης ζέστη, ακόμη κι όταν δεν φτάνει στην τσέπη. «Είμαστε μία χώρα ευρωπαϊκή, μία χώρα που έχει δημοσιονομικούς περιορισμούς, μία χώρα του ΝΑΤΟ, μία χώρα που έχει ανυψώσει σε στρατηγική προτεραιότητα την εταιρική συνεργασία με τις ΗΠΑ…».
Κοίτα, είμαστε Ευρώπη κι αυτές οι υποσχέσεις για αλλαγές και αναγέννηση σε επίπεδο μοναδικά ευρωπαϊκό απλώς κρύβουν την αδυναμία να ξαναγράψουμε το μοντέλο το ελληνικό.
