Στο πρώτο ντιμπέιτ της σύγχρονης εποχής, αυτό του 1960 στις ΗΠΑ, ανάμεσα στον αντιπρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον και τον νεαρό γερουσιαστή Τζον Κένεντι, ο πρώτος έμπειρος, αλλά κουρασμένος και κάθιδρος, καθώς αρνήθηκε το μακιγιάζ, έχασε τις εντυπώσεις. Και τις εκλογές λίγους μήνες αργότερα.
Τα ντιμπέιτ είναι εικόνα. Το παν είναι οι εντυπώσεις. Ακόμη και η φυγομαχία, όμως, δημιουργεί τέτοιες, καθώς οι πολιτικοί οφείλουν να εκτίθενται ενώπιον αντιπάλων και δημοσιογράφων και να αντιπαρατίθενται. Όχι να καταφεύγουν στην προστασία του φιλικού ακροατηρίου και στην ασφάλεια των μονολόγων ενώπιον οπαδών τους.
Ο υπουργός Επικρατείας και νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος μίλησε για ένα ντιμπέιτ, το οποίο «πρέπει να περιλαμβάνει όλα τα κόμματα που εκπροσωπούνται στη Βουλή. Θα γίνει τηλεμαχία. Θέλουμε τα κόμματα να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι».
Το γραμμόφωνο θα παίζει. Το 2019 δεν είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε στο γυαλί αναμέτρηση θολή. Κάναμε την καρδιά μας πέτρα και πήγαμε στις κάλπες χωρίς μονομαχία των δύο βασικών διεκδικητών της εξουσίας και χωρίς ντιμπέιτ όλων των πολιτικών αρχηγών.
Τι χάσαμε; Τις μετα-ντιμπέιτ συζητήσεις και περισπούδαστες αναλύσεις για το ποιος ήταν ειλικρινής, άτονος, ψυχρός, ευχάριστος, απόμακρος ή αγχωμένος.
Αυτά δεν ακούγαμε τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν ύστερα από μια μακρά περίοδο έξι ετών, η Ελλάδα επέστρεφε στην προεκλογική κανονικότητα και οι διαμορφωτές γνώμης «διάβαζαν» πρόσωπα; Ήταν τόσο βαρετό και κακό τηλεοπτικό προϊόν. Δεν κουράστηκε μόνο ο πολίτης, μάλλον κι οι επτά κουράστηκαν με τους εαυτούς τους.
Στο δεύτερο ντιμπέιτ, όμως, με Τσίπρα – Μεϊμαράκη, τουλάχιστον δεν φύσηξε της ανίας το αεράκι. Κάτι οι κόκκινες κάρτες, λίγο το χιούμορ και οι αιχμηρές ατάκες, δεν αναλώθηκε το θέαμα σε παρλάτες.
Επηρέασε, όμως, το αποτέλεσμα της κάλπης; Δεν έχουμε στοιχεία, αλλά -σύμφωνα με διεθνή έρευνα, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Βίνσεντ Πονς του Χάρβαρντ, από 62 εκλογές σε δέκα χώρες- οι τηλεμαχίες δεν φαίνεται να φέρνουν μπόρες. Εκτός αν είσαι Νίξον…
