Ο κύβος ερρίφθη και τυπικά. Το προεδρικό διάταγμα διάλυσης της Βουλής θυροκολλήθηκε το απόγευμα του Σαββάτου. Και τώρα απομένουν τέσσερις εβδομάδες για τις κάλπες.
Τέσσερις εβδομάδες για να αποφασίσουν οι πολίτες από ποιον ή από ποιους θέλουν να κυβερνηθούν.
Τριάντα οκτώ ημέρες μέχρι την πρώτη συνεδρίαση της Βουλής -καλώς ή κακώς εχόντων των πραγμάτων- την 1η Ιουνίου, όπου θα διαπιστωθεί αν θα σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας ή θα οδηγηθεί η χώρα σε μια νέα εκλογική αναμέτρηση.
Οι εκλογές της 21ης Μαΐου θα διεξαχθούν με το σύστημα της απλής αναλογικής.
Για την ιστορία, στις υπόλοιπες 26 χώρες μέλη της Ε.Ε. , στις 25 οι κυβερνήσεις εκλέγονται με διάφορα συστήματα απλής αναλογικής. Μόνο στη Γαλλία υπάρχει το πλειοψηφικό. Από τις 27 χώρες-μέλη, μάλιστα, οι 23 διαθέτουν κυβερνήσεις συνεργασίας.
Η απλή αναλογική προϋποθέτει βέβαια τη συνεργασία μεταξύ διαφορετικών πολιτικών κομμάτων, χωρίς κάποιο από αυτά να έχει απαραίτητα την πλειοψηφία. Απλά απαιτείται κοινό προγραμματικό πλαίσιο.
Στη χώρα μας υπάρχουν δύο στρατόπεδα. Από τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές και διεκδικητές της εκτελεστικής εξουσίας:
Η κυβέρνηση τάσσεται κατηγορηματικά υπέρ της αυτοδύναμης λύσης, γιατί σε δύσκολους καιρούς στο πηδάλιο της χώρας πρέπει να βρίσκεται, ουσιαστικά, ένα κόμμα. Για να λαμβάνει άμεσα αποφάσεις, χωρίς χάσιμο χρόνου για ατέρμονες διαπραγματεύσεις με τους κυβερνητικούς εταίρους.
Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει ταχθεί υπέρ της κυβέρνησης συνεργασίας. Για να υπάρξει, όπως λέει, ευρεία λαϊκή στήριξη δύο, τριών ή και περισσότερων κομμάτων, για να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα προβλήματα που ορθώνονται μπροστά στη χώρα.
Όσο για τους πολίτες; Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, τάσσονται στην πλειονότητά τους υπέρ της δημιουργίας κυβέρνησης συνεργασίας.
Όπως εξηγεί ο Γερμανός καθηγητής Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης, Χάνο Σάουερ, στο βιβλίο του «Η Εφεύρεση του Καλού και το Κακό», πριν από πέντε εκατομμύρια χρόνια οι πρόγονοί μας κατέβηκαν από τα δέντρα και ενώθηκαν σε ομάδες. «Η συνεργασία είναι αυτή που έχει διαμορφώσει την ανθρώπινη ηθική». Το γεγονός ότι «παραμερίζονται τα συμφέροντα του ατόμου, υπέρ ενός ευρύτερου κοινού καλού από το οποίο ωφελούνται όλοι».
Αλλά πώς θα ξεπεραστεί η πολιτική πόλωση;
«Η πόλωση είναι ένα σε μεγάλο βαθμό συναισθηματικό φαινόμενο», λέει ο καθηγητής Σάουερ. «Φτάνουμε να μισούμε τους άλλους, παρόλο που υπάρχουν περισσότερα πράγματα που μας ενώνουν, απ’ όσα μας χωρίζουν».
Η πολιτική, όπως και η ανθρωπότητα, συνεχίζει να αναπτύσσεται και να ενηλικιώνεται. «Ήδη πριν από περίπου 500.000 χρόνια, μάθαμε να θεωρούμε σε μεγάλο βαθμό ασύμφορη τη μη συνεργασία, με τη βοήθεια κοινωνικών κυρώσεων», γράφει ο Σάουερ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκοτώθηκαν οι πιο επιθετικοί και αδίστακτοι, ενώ οι άλλοι επέζησαν: «Είμαστε οι απόγονοι των πιο φιλικών και συνεργατικών ανθρώπων».
