Η περίπτωση του πολύπαθου Κηφισού συνοψίζει την λογική του δημοσίου και τις δυνατότητες της Πολιτείας. Τι μπορεί και τι δεν μπορεί να προσφέρει στον φορολογούμενο, ειδικά συγκριθεί με τον «ανταγωνιστικό» οδικό άξονα του λεκανοπεδίου, την Αττική οδό.
Δύο λεωφόροι που τα μόνα κοινά που έχουν είναι πως αποτελούν μέρος του άτυπου δακτυλίου της Αθήνας, πως είναι λεωφόροι συνεχούς ροής και ταχείας κυκλοφορίας, όπως μαρτυρούν οι μεγάλες πράσινες πινακίδες στους δύο οδικούς άξονες και ότι κινούνται και στους δύο καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας.
Εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες και αρχίζουν οι διαφορές με σημαντικότερη απ’ όλες την ασφάλεια όσων κινούνται στους δύο οδικούς άξονες. Ποια ασφάλεια είναι το ερώτημα, όταν στον Κηφισό δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος που τον χρησιμοποιεί σε τακτική βάση, να μην γίνει μάρτυρας και να μην υποστεί τις συνέπειες ενός μεγάλου μποτιλιαρίσματος, συνεπεία σοβαρού τροχαίου δυστυχήματος.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Περιφέρειας Αττικής, την τελευταία διετία αναφέρονται στον Κηφισό 380 δυστυχήματα (περιγράφονται ως συγκρούσεις οχημάτων και αποτελούν το 38% των συμβάντων που διαχειρίστηκε η Περιφέρεια Αττικής). Την ίδια στιγμή στην Αττική οδό η οποία συγκαταλέγεται στους στατιστικά ασφαλέστερους οδικούς άξονες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, οι συγκρούσεις οχημάτων με υλικές ζημιές αποτελούν μόλις το 2,52% των συμβάντων.
Ποια είναι η λύση που δόθηκε στον Κηφισό για τα τροχαία δυστυχήματα; Όχι να παρθούν τα κατάλληλα μέτρα για να περιοριστούν, όπως θα ήταν φυσιολογικό, αλλά να αποσύρονται ει δυνατόν σε σύντομο χρόνο τα αυτοκίνητα που συγκρούστηκαν για να μην επιδεινώνεται το μποτιλιάρισμα!
Σύμφωνοι, το κόστος χρήσης της Αττικής οδού είναι ένα σημαντικό έξοδο, ιδίως για τους τακτικούς χρήστες. Άραγε όμως οι χαμένες ώρες καθημερινά δεκάδων χιλιάδων που κινούνται στον Κηφισό δεν είναι ένα σοβαρό κόστος για τους ίδιους, αλλά και για την οικονομία γενικότερα; Αμέτρητες χιλιάδες χαμένες εργατοώρες, αλλά και μεγάλο κόστος για το περιβάλλον.
Απορίας άξιο είναι το γεγονός πως ενώ ένα σημαντικό πρόβλημα στον Κηφισό είναι διαπιστωμένο χρόνια και βγάζει μάτι, το «στένεμα» τον κόμβο της Αχαρνών και ενώ υπάρχει τεχνικά η δυνατότητα διαπλάτυνσης στο συγκεκριμένο σημείο, η πολιτεία δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα και δεν είναι στα σχέδια της να κάνει κάτι.
Για να μην μιλήσουμε για το γεμάτο μπαλώματα οδόστρωμα του Κηφισού, με την ανύπαρκτη διαγράμμιση, που όταν βρέξει γίνεται επικίνδυνο, σε αντίθεση με τον απόλυτα ασφαλή σε όλες τις συνθήκες αντιολισθητικό τάπητα της Αττικής οδού.
Αυτά και άλλα πολλά στον Κηφισό, όπως ο κακός φωτισμός, το «καγκελάκι» που διαχωρίζει (αν είναι δυνατόν) τα δύο ρεύματα σε μεγάλο μήκος του δρόμου αντί για τις ειδικές μπάρες που έπρεπε να υπάρχουν παντού, ο κακός φωτισμός καθώς και η απουσία λογικής, καθώς αλλού υπάρχει ΛΕΑ και αλλού η ΛΕΑ μετατρέπεται (!) σε κανονική λωρίδα κυκλοφορίας.
Οπότε διαλέγετε και παίρνετε. Ένα συγχρηματοδοτούμενο οδικό έργο πρότυπο ασφάλειας και λειτουργικότητας όπως είναι η Αττική οδός (χρηματοδοτήθηκε κατά 34% από το Ελληνικό Δημόσιο και κατά 66% από τον παραχωρησιούχο) ή την χαοτική περιπέτεια του Κηφισού, σε συνθήκες σχεδόν τριτοκοσμικές. Και το ερώτημα είναι, γιατί η πολιτεία ενώ ορίζει για τον ιδιώτη αυστηρές προδιαγραφές και πολύ καλά κάνει, δεν κάνει το ίδιο για τον εαυτό της; Γιατί πρέπει ο Κηφισός να είναι ένας οδικός άξονας παγίδα, επικίνδυνος για την πρόκληση δυστυχημάτων και αιτία καθημερινής ταλαιπωρίας και χαμένου χρόνου! Γιατί για τον ιδιώτη είναι επιβεβλημένη από την Πολιτεία ρουτίνα οι εργασίες συντήρησης της Αττικής οδού, ενώ για το δημόσιο δεν υπάρχει καμία αντίστοιχη υποχρέωση, κάτι που εύκολα διαπιστώνει ο χρήστης του Κηφισού.
ΥΓ. Η τέλεια παγίδα του Κηφισού είναι η έξοδος αριστερά προς τη Λεωφόρο Αθηνών, αμέσως μετά τα ΚΤΕΛ του Κηφισού στο ρεύμα καθόδου. Όλες οι πινακίδες πλησιάζοντας προς το σημείο υποδεικνύουν πως σε όλες τις λωρίδες του δρόμου, η μοναδική επιλογή είναι να κινηθεί κανείς ευθεία προς Πειραιά. Και για να γίνει ακόμη πιο σύνθετη η παγίδα, στο σημείο η διαγράμμισή του δρόμου έχει σχεδόν σβηστεί. Και ω του θαύματος, αν ακολουθήσεις τη λογική των πινακίδων, αίφνης θα βρεθείς μπροστά σε μια νησίδα και θα είσαι τυχερός αν τη γλυτώσεις! Δεν υπάρχει πουθενά πινακίδα που να υποδεικνύει την έξοδο, ούτε διαγράμμιση που να προειδοποιεί πως το σημείο οδηγεί στη νησίδα.
